Forum - Zjazd RPG

Pierwsze zdenerwowanie nowymi ludźmi uległo zaskoczeniu. Coś się musiało wydarzyć, skoro nikogo nie było na straży. W najgorszym wypadku mogą wpaść w zasadzkę.

Spojrzał na Erwina
- może na początek podzielmy grupę na dwie i obejdźmy dworek z dwóch stron? mam nadzieję że nikt nas nie obserwuje - nie znał się na podchodach i dowodzeniu i liczył że zaraz odciąży go od tej konieczności.

Obejście dworku nie trwało długo. Niestety z każdej strony znać było ślady obecności, ale nigdzie żywego człowieka. Po prawdzie, martwego także. Obie grupy spotkały się po drugiej stronie nie wiedząc wiele więcej niż kilka chwil wcześniej. Ciemne otwory okien i drzwi zdawały się emanować złowrogą energią. Obiecując bolesny zgon, gdy tylko się zbliżą.

O krok od wyjścia na otwarta przestzreń zastanwoił się, jak jego kamraci mieliby go osłonić przed podstępnym strzałem z kuszy. Ale było za późno na wahania. Pierwszy kto i wciąż oddychał. Kolejny. I jeszcze jeden. Był już na tyle blisko, że mógł stwierdzić, że ognisko palono najdalej kilka godzin temu.

Ostrożnie wszedł po trzech schodkach do drzwi. Nasłuchiwał chwilę, ale ze środka nie doszedł żaden dźwięk. Spokojnie jak w kostnicy. Zajrzał. Półmrok sieni nie ukrywał nikogo czyhającego na życie i cześć Erwina. Ktoś nawet wymiótł nawiane liście. I wciąż cisza.

Ludwig zaczął się zastanawiać. To mogło być miejsce gdzie stacjonuje jakaś najemna grupa, która robi napady. Nic innego nie przychodziło mu do głowy.

W końcu ruszył drogą w kierunku wejścia aby dołączyć do Erwina. Czuł, że nogi ma jak z waty i wiedział że nie ma aż takiej gibkości aby szybko spostrzec zagrożenie i ewentualnie.. no właśnie?!.. ewentualnie co zrobić? rzucić się na glebę i udawać trupa?

Przejście na otwartej przestrzeni trwało wieki, dotarł jednak do wejścia i na koniec spokojniej wypuścił powietrze.

Krew w jednej chwili odpłynęła z jego twarzy. Dodatkowo skamieniał i tylko ruch gałek ocznych wskazywał, że nie jest posągiem. Ktoś w półmroku mógł go co prawda przeoczyć, jednak to nie był ktoś. Rana, którą ujrzał na plecach wskazywała bardziej na 'coś'. A jeśli już 'coś' zabiło jeden raz, zapewne jest gotowe zabić jeszcze raz.

Spróbował się uspokoić, ale nadal stał nieruchomo jak monument. Spojrzał czy od strony ciemnej piwnicy było więcej śladów. Na tą chwilę jedyną bezpieczną stroną wydawały się jego plecy. Nie odwracał się, tylko czekał jak Erwin do niego dołączy.

Gdy zazgrzytał kamyk pod obcasem Erwina, szlachcic zamarł oczekując ataku. Po chwili ruszył dalej. Miał wrażanie, że go ktoś obserwuje. Ostrożnie przyklękł przy trupie i nie puszczając miecza z dłoni, drugą ręką złapał go za ramie i odwrócił.
Wykrzywiona spazmem bólu twarz była obca. Otwarte oczy trupa wpatrywały się w coś nad ramieniem rycerza. Erwin poczuł jak włosy na karku stają mu dęba. Wiedział, że to paranoja, ale szybko spojrzał przez ramię. To był błąd.

Ludwig z odległości kilku metrów obserwował uważnie Erwina, nagle zobaczy jak ten gwałtownie zerka przez ramię i nagle zaczyna padać. O posadzkę brzęknął czubek jego miecza.

Erwin ratując się, w ostatniej chwili zdołał się podeprzeć dłonią. Wprost w zaschniętą kałużę krwi.
Pokryta rozbryzgami zaschniętej juchy posadzka była śliska. I nie aż tak zaschnięta jak się wydawało.

Obaj spojrzeli po sobie, Erwin wstał. Krok za krokiem zbliżali się do wejścia do piwnicy. Dopiero po paru krokach zorientował się, że idzie sam. Stał na przeciw wejścia prowadzącego w mrok. Jakoś nie miał ochoty stracić z oczy czającej się tam ciemności. Odruchowo zszedł na bok i dopiero spojrzał na kompana.
Ludwig stał blady jak ściana.

Mag czuł się jakby zaglądał do kloaki, wiatr poruszał jego włosami i szatami. Dopiero po chwili zorientował się, że nie był to zwykły wiatr. A wrażanie wiatru było tylko ułudą. Pod podrażnioną skórą coś się kłębiło, szukało wyjścia. Wystarczyło lekko nacisnąć paznokciem by ją przerwać i wypuścić to na zewnątrz. Coś dudniło, dopiero po chwili zorientował się, że to jego serce. Swędzenie skóry znikało, ale smród Dhar pozostał.

Erwin patrzył ze zdziwieniem na przyjaciela.
- To Ty mi powiedz co jest. Ja tam nic nie widzę a Ty wyglądasz jak w Middenheim podczas szturmu.- Odpowiedział pytaniem do kompana.
- To co idziemy czy wycofujemy się?

Erwinowi nie podobało się to co usłyszał. Widział podczas oblężenia Middenheim wystarczająco plugawej magii by wiedzieć co może się stać po konfrontacji z takową.
- Zostawmy dwóch na czatach a resztę weźmy ze sobą na dół.- Zaproponował i udał się po najemników. Wybrał na czaty najlepszych obserwatorów, którzy nie mają w zwyczaju kombinować i można wierzyć, że ich poinformują zawczasu przed zbliżającym się przeciwnikiem czy nieproszonym gościem.
- Możemy iść Ludwigu.- Zwrócił się do przyjaciela i wyprzedził go by iść przodem przygotowany do walki i osłaniania kompana.

Ludwig starał się nadążyć za kompanem, ale delikatnie robił kolejne kroki i zerkał po czym kroczy. Dawno nie byli w tym miejscu i nie chciał wpaść do jakiejś zatęchłej mazi. Poza tym nie mógł wykluczyć, że to do czego zmierzają może mieć inną posturę niż humanoidalną.

Chociaż atmosfera i wszechobecny mrok nie były przyjemne, jego strach nadal trzymał się na uwięzi. Wewnętrzna harmonia w dalszym ciągu kontrolowała wszelkie jego zachowania a on niczym wykonujący rozkazy żołnierz kroczył dalej w odmęty ciemności.

Poczuł że moc chaosu, która ulatywała jeszcze niedawno znowu zaczęła gęstnieć. Możliwe że zbliżali się do jakiegoś legowiska a może ten ktoś lub coś właśnie ich wywęszył i teraz na nich czeka.

W tym momencie Erwin się przewrócił a Ludwig zaczął rozglądać się z której strony nastąpił atak. Dopiero po chwili zrozumiał, że przyczyna upadku była inna. Odczekał chwilę czy nie pojawiły się nowe odgłosy, po czym podał rękę towarzyszowi. Jego spojrzenie nadal było skupione na mrocznej nicości do której zmierzali a ciało było spięte jakby gotowe na szybki uskok przed niewiadomym. Dodatkowo poczuł jak jego wiedźmi wzrok mimowolnie się wyostrza.

Trwało to krótką chwilę ale uświadomił sobie, że to co widzi nie spotka się z jego wyobraźnią. Zamiast człowieka, potwora lub innego czegoś, które czai się w mroku jest inny obiekt. Księga leżała nieruchomo we wnęce, ale aura która ją otaczała świadczyła że nie jest czymś zwykłym. Na pewno była magiczna, ale czy przeklęta? Ten kto je użył niekoniecznie mógł mieć wiedzę jak z niej korzystać? Przełknął ślinę, pojawiła się w nim nutka zainteresowania a przecież sam nie był żadnym specjalistą, a co tu jeszcze mówić ekspertem.

- poczekajcie i nie dotykajcie - rzucił do pozostałych, wolał najpierw sam się poprzyglądać czy jego wiedźmi wzrok da mu nieco więcej informacji. Może jakaś historyczna emanacja mocy z tej księgi zostawiła wcześniejszy ślad, bardziej strukturalny i dotyczący konkretnego wiatru magii. Powoli zbliżał się do celu, aby podejrzeć czy jest opisana na wierzchu. Starał się sięgnąć pamięcią, czy samo otwarcie księgi mogło coś mu zrobić. Hipotetycznie jeśli była to jakaś pułapka magiczna to ci nieszczęśnicy przekonali się o tym na własnej skórze. Czy zaklęcie już się rozładowało? Czy emanacja zaniknie za chwilę? A może ktoś tu niechcący otworzył trzewia chaosu i przez chwilę zobaczył coś czego zobaczyć nie powinien?

- myśl Ludwigu myśl - poczuł jak stara się przypomnieć czego był uczony

Dedukcja. Jeśli nie wiesz do końca z czym masz do czynienia, sięgnij do pamięci i spróbuj odnaleźć jakiś wzorzec. Jeśli nie widzisz wzorca, konfrontuj to co podpowiada ci intuicja i wybierz najlepsze rozwiązanie. A jeśli nie ma żadnego głosu intuicji, to z czym się spotykasz prawdopodobnie przerastać twoje możliwości. To oznacza bezpośrednie zagrożenie życia- przypomniał sobie te słowa dość szybko. Zdał sobie sprawę, że były mu wpajane jak mantra.

Sięgnął do pamięci
- gdyby była tu magiczna pułapka, prawdopodobne zaklęcie aktywowałoby się przy dotyku lub otwarciu księgi. Jeśli tak, najczęściej byłoby to zaklęcie dotykowe bądź wpływające na zaburzenia równowagi psychofizycznej. Dodatkowo z dużym prawdopodobieństwem byłoby jednorazowe. Obrażenia dotyczyły więcej niż jednej osoby, dodatkowo druga ofiara zginęła w zupełnie innym miejscu. W jego głowie kłębiły się szybkie i automatyczne przeliczenia. Zaklęcie uderzeniowe, które zrykoszetowało.. szaleństwo jednej z ofiar która zabiła drugą i potem dokonała samospalenia.. Prawdopodobieństwo po wycenie wszystkich wariantów... 2%
- mogli być zaatakowani przez kogoś trzeciego, jeśli tak to raczej byłby to jakiś rozbójnik, który zauważył u nich wartościowe rzeczy i postanowił je zdobyć jak innym na szlaku. Ale obrażenia świadczyły że ofiary zginęły w różny sposób, po drugie jedna z nich uciekała z dołu jakby napastnik zaatakował z tamtej strony. Rozpoczął przeliczenia tego przypadku z wariacjami.. mógł czekać na nich na dole.. zapalił jakieś źródło które spaliło na popiół część jednej z ofiar.. napastników było więcej.. Napastnikiem był ktoś parający się magią..
Prawdopodobieństwo po wycenie wszystkich wariantów... 30%
Zdał sobie sprawę że tylko jeden z elementów zaważył na takim wysokim rachunku prawdopodobieństwa i postanowił to uwzględnić
- ofiary wywołały zagrożenie, jedną z nich najprawdopodobniej leżący najbliżej był znawcą magii, który popełnił jakiś błąd w trakcie inkantacji. Słyszał o możliwych efektach ubocznych nieudanych zaklęć. Gdyby tak było, ze świata chaosu mogła zostać uwolniona moc, która zniszczyła swojego stwórcę i jego pomocnika. W tym wypadku była jednak jeszcze księga, która wydzielała silną emanację dhar. Ten czarodziej jej używał kiedy chciał coś wywołać lub przywołać. Zaczął to analizować... chcieli coś przywołać.. przybyło coś silniejszego nad czym nie mogli zapanować.. prawdopodobnie demon utracił już moc i zniknął, w świecie eteru nie mógł długo istnieć jeśli coś nie podtrzymywało jego emanacji
Prawdopodobieństwo po wycenie wszystkich wariantów... 60%

Uznał, że dalsze analizowanie wydarzeń nie ma sensu. Niczym zahipnotyzowany na księdze rzekł do pozostałych
- musimy przeszukać tego na dole i przygotować palenisko. Tych dwóch i ta księga muszą zostać zniszczone.

Ludwig podzielił się z Erwinem swoimi przemyśleniami i tym co nie pasuje do układanki. Jego towarzysz miał również wiele doświadczeń z chaosem kiedy bronił Middelheim.

Cała sprawa była co najmniej dziwna. Skoro księga była ukryta, ktoś musiał tutaj spędzić trochę czasu żeby ją ukryć. Możliwe że to były ofiary, które wróciły po swój przedmiot. A może inny wyznawca chaosu, który postanowił zdradzić i.. i właśnie co? księga nadal była na miejscu, chociaż zdrady między plugastwem chaosu nie były niczym szczególnym. Postanowił, że jeszcze raz przejrzy piwnicę w poszukiwaniu pozostałości magicznych wiatrów. W końcu, skoro ktoś miał czas przygotować wnękę na księgę to może i zbudował jeszcze inne sekretne przejście...

Ludwig nie miał żalu. Nie pamiętał żadnych szkoleń czy przedmiotów, które by dotyczyły tego tematu. Uznał że należy spróbować ognia a jeśli to nie pomoże będą musieli pomyśleć co dalej.
- słuszna uwaga - kiwnął Erwinowi

- ja mogę ją wziąć - rzucił do zaskoczonych towarzyszy - założył, że jeśli nie dotknie jej bezpośrednio to nie powinno mu się nic stać. Poszukał jakiejś szmaty aby nie brać jej bezpośrednio, Sama emanacja magii raczej nie powinna na niego wpłynąć jeżeli nie będzie emanował swojej.

- nie wiedzą ilu nas jest w środku - rzucił szeptem - proponuję zrobić na nich zasadzkę w jakimś wąskim przesmyku aby zniwelować ich przewagę.

Pakunek za bardzo mu ciążył. Odłożył go na podłodze blisko wyjścia z piwnicy i dobył miecza.