Forum - Zjazd RPG

Ludwig Mainhler



Urodzony w średnio zamożnej rodzinie mieszczańskiej w Middenheim. Rodzina od pokoleń prowadziła szeroko rozumiany handel tkanin, mebli, przyrządów domowego użytku wewnątrz Imperium. Ludwig garnął się do tego rzemiosła, dzięki czemu mógł na żywe oczy zobaczyć miasta jak Nuln, Altdorf i poznać reguły, jakimi rządzi się sprzedaż.

Jako drugi syn w rodzinie, był świadomy swojego położenia. Po osiągnięciu wieku męskiego zatrudnił się w sklepie winiarskim Mulsnera i jako pomocnik sprzedawcy dostarczał wraz z karawaną towary do sąsiednich prowincji jak Reikland, południowy Talabekland i Hochland. Doświadczył oszustw, kłamstw i przemocy. Ledwie przeżył jeden z napadów, gdzie mocno poturbowany został porzucony, jako prawdopodobnie martwy. Po tym zdarzeniu przeszedł kilkumiesięczną rekonwalescencję w rodzinnym domu i nie powrócił już do wcześniejszej pracy. Wydarzenie wywarło na nim duże wrażenie. Prawdopodobnie to był ten etap, kiedy jego bardzo rzadkie, ale dziwne zachowania z dzieciństwa, zaczęły przybierać na sile. Sprowadzony tym razem medyk, zaczął doszukiwać innej przyczyny problemu i zgłosił się do swojego znajomego. Tak, u Ludwiga rozpoznano wrażliwość na magię i skierowano do nauk w kolegium magicznych w Altdorfie.

Przygoda w kolegium trwała około dwóch lat. Chociaż Ludwig był na początku zachwycony innym światem, to jego dotychczasowe doświadczenia sprawiło, że z czasem, zaczynał mieć dość traktowania go jako młokos i służba. Bezwzględne posłuszeństwo i rygor miało wymusić na nim szacunek dla starszych rangą i rozwagę przy korzystaniu z wiatrów magii. Dla niego był to tylko dowód, że zgnuśniała biurokracja jest wszędzie i dlatego postanowił odmienić swój los. Opuścił kolegium, nie kończąc wszystkich terminów, a jego prowadzący Magister Kurtz Wolf zakazał mu korzystać z magii poza obrębem akademii. Ludwig nie bardzo się tym przejął, miał inną wizję swojej przyszłości i nie widział w niej potrzeby korzystania z magii. Czasami w drodze wyjątku korzystał w ciemnościach z magicznego źródła światła, ale traktuje to wyłącznie, jako zaadoptowanie umiejętności do potrzeb bieżących realiów.

Po wyjeździe z Altdorfu, Ludwig postanowił powrócić do swojego fachu kupca. Traf chciał, że na swojej drodze spotkał dawnego znajomego Ervina von Duneberga. W ramach wspólnych podróży, przez kolejne kilka miesięcy prowadzili obwoźną sprzedaż skór na terenie środkowego Imperium. Sprzedaż pozwalała im na w miarę spokojne życie, czasami odpowiednie umiejętności kupieckie pozwalały przetrwać trudniejsze okresy.

Kiedy rozpoczęła się inwazja chaosu, rynek przeżył ogromne trzęsienie. Ludność ubożała a kolejne karawany nawet po centralnych traktach Imperium stawały się niebezpieczne. Handel obwoźny towarów, które sprzedawali przestawał być opłacalny. To wtedy Ervin von Duneberg wspomniał o ich wspólnym znajomym Sigrizie Maetholt, którego w przeszłości spotkał i który zaoferował mu wspólny biznes. Biznes wiązał się ze stałym miejscem pracy – zajazdem, który ze względu na położenie dawał duże bezpieczeństwo i szansę na zarobki. Wymagał na początku dużego nakładu finansowego, na który nie mógł się zdobyć żaden z nich indywidualnie. Cała trójka spotkała się po latach i po zakrapianej wieczerzy została podjęta decyzja o ich wspólnej przyszłości. W taki sposób Ludwig razem z Ervinem i Sigrizem zakupili stary zajazd na terenie Middenlandu.

Przez następny rok ciężkiej pracy, biznes rozwijał się dynamicznie. Różnorodne doświadczenie właścicieli w dużej mierze pozwoliło na dobre prosperowanie majątku. Dzięki zdobywanych pieniądzom i wiedzy na temat okolicy (chłopi lubią się napić i ponarzekać w zajeździe), Ludwig namówił kompanów do rozszerzenia działalności i wybudowania młyna wodnego. Inwestycja zwróciła się w niedługim czasie i ponieważ kompani zaczęli być już traktować jako ‘swoje mondre chopy’, dostali informację o nieużywanym w lesie tartaku. Tartak ten stanowił pewien wyznacznik ‘dobrych czasów’ jak to mówili miejscowi. Czas, kiedy nie trzeba było obawiać się o słabe plony, bo istniała alternatywa by dorobić chłopską kieszeń. Będąc na fali, Ludwig z kompanami dość niskim nakładem finansowych przejęli od starej wdowy tartak. Budynek był w opłakanym stanie i dopiero po półrocznej pracy nadawał się do użytku. Już wtedy, jako pełnoprawni właściciele trzech majątków, zaczęli między sobą rozmawiać nad przymierzeniem się do zakupu opuszczonego i zrujnowanego folwarku. Nie mieli jeszcze pomysłu, jak go zagospodarować, ale Ludwig był pewien, że to będzie kolejna udana inwestycja. Po kilku miesiącach żmudnej pracy, odkuciu pewnych oszczędności i zdobyciu informacji na temat ostatnich właścicieli dworku podjęli wspólnie decyzję o jego zakupie. Nowy majątek stał się nowym dreszczykiem emocji dla właścicieli. Wspólnie roztaczali wizje czy powinien to być folwark do masowego eksportu produktów rolnych czy bardziej dworek jako ukoronowanie położenia właścicieli. Większość pozostałości budynku była zburzona, inne nieliczne zachowane elementy jak zdobione drzwi, okna, części mebli zdemontowali i przenieśli do piwnic zajazdu. Dla potrzeb odbudowy takiej wielkości majątku, były potrzebne nakłady finansowe –  wysokie nakłady finansowe. Aby to umożliwić, konieczne było zwiększenie dochodów, czy to przez wynegocjowanie lepszych stawek, czy też znalezienia nowych rynków zbytu.
Właściciele ziemscy wybrali się  do (do potwierdzenia gdzie w końcu będą nasze ziemie) aby porozmawiać z okolicznymi kupcami, mieszczanami nad możliwościami handlowymi poza ich region zbytu.

ERWIN von DUNEBERG 
Urodzony w Baronowskiej rodzinie w Middenlandzie na zamku Ulrycwolf. Zamek i 8 wsi okolicznych należało do jego ojca Mistrza Rycerzy Panter Barona Olafa von Duneberga. Jako trzeci syn został wysłany do Middenheim na nauki by zostać w przyszłości oficerem Imperialnym. Erwin niechętnie chodził na wykłady i wolał z innymi podobnymi jemu studentami krążyć po karczmach, zajazdach i innych przybytkach rozpusty. Jedyne co przykuwało jego uwagę były zajęcia szermiercze i zajęcia z ogłady, które wykorzystywał w życiu na podrywanie panienek i temperowanie adoratorów. Tak leciały lata. Jego najstarszy brat, Wolfgang dostał się śladem ojca do zakonu Rycerzy Panter. Osobistej ochrony Grafa Borysa Tobringera. Natomiast średni Manfred wstąpił do Rajtarii Imperialnej, był najbardziej żądny przygód i niebezpieczeństw oraz chwały.

W końcu Erwinowi znudziło się życie studenckie i postanowił wyruszyć w świat. Mając sporo pieniędzy włóczył się po Middenlandzie, Hochlandzie, Talabecklandzie i Reiklandzie. Podczas Włuczęgi i trwonieniem pieniędzy spotkał Ludwiga Mainhlera, znajomego z czasów studenckich, kiedy to były wymiany studenckie. Erwin dał się namówić Ludwigowi na początku z uwagi, że miał już dość samotności i otoczenia obcymi ludźmi. Po kilku tygodniach postanowił połączyć siły i zainwestował w obwoźną sprzedaż skór, na którą namówił go towarzysz. Nieraz zabłysł w oczy oszustowi swoja szpadą. Zdarzało się zakręcić nie jednej pannie by kupiła najlepsze skóry w Imperium, a także wyciągnięcie Ludwiga z kłopotów dzięki szlachetnemu urodzeniu. Zajęcie go mocno wciągnęło do tego stopnia, że zajmowali się tym zajęciem przez długi czas. Niestety rozpoczęła się wojna z chaosem i interesy zaczęły podupadać, nawet dla Erwina zaczęło być za niebezpiecznie na traktach Imperium. Zaczęło też grozić konfiskatą mienia dla armii co raz nawet miało miejsce. Niby weksel wystawiono ale raczej można było nim podetrzeć nim zadek niż dociekać swego po wojnie.

Erwin postanowił udać się do rodziny po nowe fundusze i tak dotarł do Middenheim. Niestety rozchorował się. Powrót do zdrowia trwał dość długo i na nogi stanął kiedy to Armie Archaona zagroziły samemu miastu-twierdzy. Nie zastanawiał się długo nad tym co czynić. Pod okiem ojca i brata stanął na czele milicji obywatelskiej, która po czynnym udziale w obronie murów kilka razy stawała w szranki z zagrożeniem od środka. Najgłośniejszym starciem były walki o Wschodnią bramę, podczas których spotkał Sigriza Maetholta, giermka przyjaciela Erwina ojca. Znał już go w czasach odwiedzin przyjaciela w zamku rodzinnym. Erwin wraz ojcem i bratem raz rezydowali w "Upadłym Rycerzu", kiedy to kultyści Slaanesha "Jadeitowego Berła" rozpoczęli powstanie. Podczas tej walki zginęli walcząc z demonetkami slaanesha, przyzwanymi przez kultystów ojciec i najstarszy brat Erwina oraz rycerz Sigriza. Na początku tej wieczerzy Erwin dowiedział się także, że średni brat zginął w obronie przed pól Wolfrenburga. Jako jedyny spadkobierca postanowił wrócić na włości, ale okazało się, że ojciec sprzedał wszystko lub zastawił by jako wielki patriota wspomóc finansowo Grafa Borisa Tobringera w tworzeniu armii. Ostały się resztki fortuny, które z biegiem czasu i po wspólnym ustaleniu z Sigrizem i Ludwigiem podczas mocno zakrapianej biesiady zainwestowali w kupno zajazdu niedaleko Fassbergu. Erwin z ojcem i braćmi czasami tam jeździli na ryby by złowić najlepsze pstrągi w Imperium. Kilka razy był w tym zajeździe i dobrze go wspominał.

Erwin wraz z przyjaciółmi postawili na nogi zajazd i po nabyciu młyna i tartaku zaczęli nieźle żyć. Nadarzyła się także okazja kupienia zrujnowanego dworku/folwarku na którą Erwin uparł się. W tym czasie wpadł na pomysł by odbudować dobre imię rodu odbudowując fortunę a w przyszłości śladem ojca i braci wstąpić do Zakonu Rycerzem Pantery i może jak ojciec zostać Mistrzem zakonu. Także zaczął powoli myśleć o małżeństwie i dziedzicu. Jako ostatni z rodu musi zadbać o to.

Ostatnio edytowany przez Hakon (2015-04-23 22:57)

Baron Hermholtz - nowy baron, który nastał po poprzednim, którego inkwizycja zgarnęła.
nałożył nowy podatek "na odbudowę" oraz popiera Wspólnotę czystości.
Wymienił burmistrza Fassenbergu na swojego pociotka.

Brunon Hessinger - nowy burmistrz Fassenbergu, chciał kupić waszą karczmę. I po kryjomu rozpytywał się o waszych spadkobierców.

Wspólnota czystości - inkwizycjo podobna swiecka sekta. Szefuje jej Mistrz Joahim, ma ma sekretarza Huberta (młody chłopak) i podręcznego Grabę (zakapiora). Oczywiście pewnie ma też innych ludzi, ale na razie ich nie poznaliście

- Pierre de Gardene - odparł Metzger - Już po nazwisku słychać, że nietutejszy. Po wojnie odsiał w mieście, dom przy rynku kupił. Każdy w Fassenbergu pokaże gdzie mieszka. Panicz szukał i pytał wszędzie wiedziony troską o matkę. I jak widać nie najlepiej trafił.

Medyk i znachor który leczył matkę panicza Vetengerga i potem jego samego.

--------------

Marcus Krahberg - medyk, którego wezwał Metzger dla ratowania pani i panicza. Prawdopodobnie martwy.

- Problemy to ma większość, niektórzy mniejsze niektórzy większe - odpał Metzger. - Nieswald, na południe stąd, ten ma problem z podatkami. Wykopali jakieś papiery jakoby nie płacił i musiał teraz całą sumę wyłożyć. Zapożyczył się, szczęściem w calden, bo jakby w Stapelhufel czy Fassenbergu to już by dług wykupili i wyrugowali go z ojcowizny. Graul, ten podpadł baronowi Hermholtzowi tym, że córki nie chciał wydać za jego synalka. Schenk, ten ma żyzne ziemie więc już chodzą słuchy, że ktoś grzebał w archiwach. Podobnie jak i u was pewnie planowali zrobić, ale z tej strony Schenk jest kuty na 4 nogi. pewnikiem spróbują z innej strony. No i Shirmer. Biedny, ale honorowy. Ledwo wiąże koniec z końcem. Długi ma u paru z nas, ale nie naciskamy by spłacał. Nie dał by rady. Porządny człowiek tylko miał pecha. A jeszcze ostatnio jakich chuj podpalił mu spichlerz.