Forum - Zjazd RPG

Erwin rozbudzony wstał ubrał się i wziąwszy miecz ruszył ku bramie. Domyślał się, że to pewnie jego najemnicy. Zbrojni inni od razu by atakowali lub coś. Łowcy czarownic spotkani w poprzedniej wsi nie mieli z nimi żadnych spraw o długu. Ludzie mistrza możliwe, że to oni ale tak szybko?
Erwin zbliżył się do przyjaciela i czekał na odpowiedz przybyłych. Kątem oka szukał Sigriza.

-A kogoż to noc przyniosła? Jam Erwin von Duneberg, a Wy kto?- Erwin podejrzewał, iż to jego ludzie przybyli. Raczej nikogo się nie spodziewał innego. Przynajmniej nie w tak krótkim czasie. Nie był spięty ani poddenerwowany. Rękę położył na rękojeści miecza i lekko zgarbił się z chłodu. Popatrzył na Ludwiga który widać, że czół się lekko niepewnie.

-W rzeczy samej. Kinol i chłopaki. Zapraszam do środka.- Erwin otworzył wrota by drużyna mogła wejść na dziedziniec.
-Mieliśmy tu trochę problemów ze zbójami i ludzie są zestresowani dość.- Erwin poprowadził najemników przez dziedziniec do wejścia do gospody.

Dawno tak nie ucieszył widok grupy obwieszonych bronią osobników o więziennej urodzie Ludwiga i Erwina. Stajenny nie był zachwycony dodatkową robotą, ale jak mus to mus. W izbie zakrzątnął się Herman w koszuli nocnej z zapiętym pasem z mieczem. Uważnie obserwował przybyłych, jakby szacując czy będzie z nich pożytek czy tez kłopoty.
- To to za problemy są? - zagadnął Kinol przełknąwszy kawał mięsa i zapił piwem.

- A mówili, że drogi niebezpieczne, ponoć zbójcy grasują - odparł Kinol - aleśmy żadnych nie widzieli.
Glut otarł nos i rzekł:
- I inkwizytory ponoć się rozszaleli. Palą ludzi a potem majątki wyprzedają.
Szczerbul wytarł tłuszcz z talerza chlebem.
- I nagrody za bandytów są, będzie okazja przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa publicznego... i wielkości sakiewki?

-Pretekst? Można i pretekstem to nazwać.- Uśmiechnął się Erwin.
Wiedział dobrze, że dobrze wszystko mieć pod kontrolą. A jak tego dokonać jak nie być w drodze i zaglądać gdzie się da?
-Inkwizytorzy inwizytorami, ale tu są Sigmarytcy i z bliżej nie określonego bractwa.- Popatrzył na kompanów.
-A jeśli chodzi o bandytów. Już jedną szajkę rozbiliśmy na terenie tartaka.-

-Wiem, że jesteście zdenerwowani, że nie czekaliśmy na Was. Musieliśmy natychmiast działać.- Oznajmił Erwin.
-Ale teraz zamierzam jechać do sąsiada z Ludwigiem i potrzebna nam eskorta. Wyśpicie się, najecie i byśmy chcieli ruszać.- Popatrzył na reakcję najemników.
Poza tym, jak sami zauważyliście Inkwizycja i pseudo inkwizycja się tu pałęta i trzeba mieć rękę na pulsie i rękę zbrojną na wszelki wypadek.- Wyprostował się szlachcic.
-Więcej informacji powiemy wam w drodze teraz jesteśmy mocno zmęczeni i chcemy dospać.- Erwin wstał i zaczął iść do schodów.
-Wy korzystajcie z gościny tylko mi się nie popijcie bo droga czeka z rana.- Erwin na porzeganie uniósł dłoń i ruszył ku kwaterze.
-Gospodarz przydzieli wam miejsce. Dobrej nocy życzę.- Panicz udał się do pokoju swojego. Zamknął drzwi i rozebrał się do snu. Przyszła do niego ulga po przybyciu ludzi, którzy mogli swoimi mieczami wiele zmienić.
Powieki momentalnie opadły i oddał się w objęcia Mora, Boga snów.

Erwin spał mocno i bez snów. Nawet nie wiedział, iż na parapecie jego okna wylądował czarny, skrzydlaty kształt zgrzytając pazurkami po parapecie. Zaskrzeczał cicho i ciekawskie oko próbowało coś dojrzeć przesz szparę w okiennicach. Jakiś czas potem cichy łopot oznajmił odejście intruza. Erwin zaś przewrócił się na drugi bok i zachrapał.

Ludwig położył się lecz sen nie przyniósł ukojenia. Wciąż myślał o wiedźmie z lasu. Ledwo zamknął oczy a już je otworzył… Wisiał wysoko pod chmurami niczym ptak. Patrzył na karczmę, w oddali widział farmy i wsie, jeszcze dalej miasteczka. Mimo mroku widział je dokładnie, albowiem ciemności rozpraszały świetliste linie mknące przez noc. Wzniósł się jeszcze wyżej, linie niczym pajęczyna oplatały okolice ich ziem i jeszcze dalej, zbiegając się w lesie. Pchany niejasną potrzebą Ludwig popłynął w tamtym kierunku, choć wiedział co zobaczą jego oczy. Nie tak dawno widziana chata wręcz tonęła w blasku kłębiących się tam linii. Czarodziej zbliżył się jeszcze, przez otwarte okno dostrzel staruchę coś robiącą przy stole. Nie widział co, bo ręce skrywała futryna. Nagle wiedźma zaczęła odwracać się w kierunku otwartego okna, mimo iż Ludwig zdawał sobie sprawę, że śni oblał go zimny pot. Zapragnął umknąć i jego życzeniu stało się zadość. Błyskawicznie oddalił się przenikając niczym duch sękate i powykrzywiane drzewa. Pomknął z powrotem do karczmy… i ze zdumieniem zobaczył iż jedna ze świecących linii także tam prowadzi. Podążył za nią, już zaczął rozróżniać kontury zabudować, już był tuż tuż gdy...

Potężne dudnienie rozległo się wokoło, cały świat zakołysał się i… ciężko oddychając usiadł na łóżku zlany potem.
- Panie Ludwig! Śniadanie! Podać do pokoju czy zje pan na dole? - usłyszał głos Hermana zza drzwi. - Pan Erwin już jest na dole. Wasi ludzi także.

Erwin usiadł przy stole jako pierwszy. Prócz gospodarza i obsługi nie było jeszcze nikogo. Kiedy podali mu posiłek zaczął jeść ze smakiem nie spiesząc się. Strawa była dobra, zawsze chciał by dobrze żywiono gości.
Wczorajszy dzień był pełen wrażeń. Tak wiele się działo w jego życiu rzadko. Ostatni raz podczas obrony miasta Białego Wilka.
Cieszył się niezmiernie, że najemnicy przybyli. Mógł ruszać oddać spadek sąsiadowi w obstawie. Także mógł zostawić ochronę posiadłości swoich. Dzisiejszy dzień także zapowiadał się ciekawy i w drodze.
Kiedy już kończył pierwszą część posiłku zaczęli schodzić się pozostali.

Śniadanie upłynęło szybko i smacznie. Przygotowania do wyruszenia nie trwały długo i wkrótce piątka jeźdźców była w drodze. Słońce zdążyło już osuszyć drogę po niedawnym deszczu więc podróż upłynęła szybko i tuż po południu ujrzeli dworek Vetengergów. Pracujący na sąsiadujących z drogą polach ciekawie spoglądali na jadącą grupę.

Brama w otaczającej dworek palisadzie nie była zamknięta, ani nie pilnował jej żaden strażnik. Na dziedzińcu za to służba zajmowała się codziennymi sprawami. Jeden z nich podszedł i zapytał kim są. Usłyszawszy, rzekł by chwilę zaczekali i pobiegł do dworku.

Nie zdążyli za bardzo się znudzić gdy wyszedł do nich Ludwik Metzger. Zarządca Vetengergów, był to człowiek otwarty i szczery, ciężko było go nie lubić. Choć czasem zdarzało mu się chlapnąć jakieś niepolityczne zdanie, które mogło ubóść wrażliwsze ucho.
- Witajcie drodzy sąsiedzi - zawołał - Zapraszam do środka, końmi zajmie się służba, a zbrojni zaraz coś dostaną do jedzenia w kuchni.
Szybko wydał polecania.
- Powiedzcie, z czym przybywacie? - zapytał prowadząc ich do sali kominkowej.

Metzger przez chwilę nic nie mówił potem:
- Jest, ale że tak powiem nie jest do końca dysponowany. Jeśli możemy załatwić sprawę, bez kłopotania go to tak będzie lepiej.

- Wolałbym o tym nie rozmawiać... - odparł Metzger. Wstał - Jeśli to naprawdę konieczne udam się po mego pana.
Czas oczekiwania lekko się dłużył, dobrze że służba zaproponował napitki by czas umilić.

W końcu w drzwiach pojawił się młody panicz.
- Cóż jest tak ważnego, że oderwano mnie od mych zajęć? - dosyć chłodno zapytał wchodząc. Nigdy nie żyli ze sobą jak przyjaciele, ale dotychczas dobre wychowanie nie było mu obce. - No mówcie, wszak języków po drodze nie zgubiliście, prawda?

Młody panicz zamarł na chwilę, potem bez słowa usiadł w fotelu.
- Opowiedzcie dokładnie, wszytko - zażądał. - Niczego nie pomijajcie. Metzger, muszę się napić.
Metzger bez słowa podszedł do stołu i nalał do kubka wina.
Wypełniwszy polecenie po kolei odbierał od Erwina rzeczy i układał je na stole.