Forum - Zjazd RPG

Ludwig spojrzał ma ochroniarza, po czym przeniósł wzrok na pozoranta.

- chyba się nie zrozumieliśmy - rzekł uśmiechnięty - poproszę papiery, chyba że nasi ludzie mają was wyrzucić z naszej karczmy - zachował bezpieczną odległość do tej trójki. Również położył dłoń na rękojeści nieco dłuższego ostrza.

- A kto tym waszym ludziom ręce rozbuja? - zainteresował się drugi z ochroniarzy. - Szef rozmawia, zajęty jest, tedy siadajcie na rzyci.

Erwin stał w zasadzie w zasięgu jednego skoku, tyle że stół miał po drodze. Na szczęście nikt przy nim nie siedział. Zresztą ciężko będzie zaskoczyć ochroniarzy, ani na chwile nie stracili zimnej krwi. Ciągle też lustrowali potencjalne zagrożenia. A Erwin, także do nich się zaliczył, uzbrojony, postawny. Mimo iż się nie mieszał nie został zignorowany. Ktoś spore pieniądze wyłożył na tych dwóch. Co prawda w starciu z oboma właścicielami i zawołanymi zbrojnymi szans pewnie by nie mieli, to poszczerbić kogoś by na pewno poszczerbili.
- W prawie jestem - rzucił przez ramię młodzianin - jak trzeba będzie ze strażą wrócę. Nie mieszajcie się w cudze sprawy.

Erwin słuchał i mocno się zdziwił na reakcję Ludwiga. Zwykle opanowany przyjaciel, który na spokojnie wszystko analizował teraz prawie czerwony jak burak wyskoczył na zewnątrz.
Von Duneberg podszedł do ochroniarzy.
-Słuchajcie kmioty. Rzyć to możesz mówić do swojej starej, ale do szlachty to trochę ryzykowne. Więc odstąp chłystku bo trochę za pyskato się zachowujecie.- Erwin mówiąc położył rękę na rękojeści miecza tak by było widać sygnet.
Teraz zwrócił się do jegomościa gadającego z Gustawem.
-Mój przyjaciel poprosił o dokumenty. Teraz ja je poproszę.- Szlachcic wyciągnął drugą rękę po papiery. Nie wchodził puki co w strefę ochranianą przez dwóch zbrojnych.
-Gospodarz jak już powiedział nie jest władny podejmowania decyzji.- Erwin pewnie stał i czekał na reakcję. Miał nadzieję, że nowy wymyślony gospodarz wie, że jako szlachcic może rozsądzać wszelkie kwestie jeśli nie ma w pobliżu odpowiednich osób.
Najbardziej co ciekawiło baroneta to kto wystawił dokument. Kto podpisał, na kogo jest i co najważniejsze kto jest tym zmarłym dobroczyńcom.

Ostatnio edytowany przez Hakon (2016-02-22 20:14)

Erwin aż pobladł z wściekłości.
-Nie odzywaj się bo każę wybatożyć.- Warknął na ochroniarza.
-A Ty młodzieniaszku dawaj dokumenty bo to ja jestem właścicielem jeśli Twój pusty caban ogarnia co się dzieje wokół.- Popatrzył wrogo na szlachetkę.
-Jestem Baronet Erwin von Duneberg jeśli nie połąpałeś się po Herbie na pierścieniu prostaku.- Kłykcie Erwina już bielały na rękojeści miecza. Drugą ciągle trzymał wyciągniętą ku dokumentom.

Ostatnio edytowany przez Hakon (2016-02-23 01:00)

-Jak śmiesz ubliżać szlachcie? Za to jest stryczek.- Erwin lekko poczerwieniał.
-Jeśli zaraz się nie przedstawisz, czy aby z godnym siebie rozmawiam. Wybatożę jak kmiota.- Bardzo dobitnie zagroził młodzianowi.
-Ostatni raz PROSZĘ pokazać mi te dokumenty.- Powiedział ledwo trzymający na wodzy nerwy von Duneberg.
Erwin zastanawiał się czy już ich zgon został ustalony i to skrupulatny spisek. Czy jakaś inna intryga.
-Mniemam z zachowania, że z kupczykiem rozmawiam bo ni sygnetu ni to etykiety nie poznaję.- Dodał na koniec.
Kontem oka zobaczył jak chłopaki już za chwilę wparują do karczmy. Ostatnia szansa dla tego chłystka. Inaczej jak Sigmara i Ulricka kocha wybatoży tego kmiota.

Był wściekły. Kinol, Kłusol i Glut właśnie przerywali swoją pracę i już zaczęli iść w jego kierunku.
Spojrzał w niebo. Było pochmurnie, ale nie padało i wiatr delikatnie i przyjemnie muskał twarz.
Rozejrzał się po okolicy. Spojrzał na bramę wjazdową a potem zabudowania stajni, przybocznej wozowni. Gleba na podwórzu była mokra i przeorana licznymi śladami butów, kół i kopyt. Kiedyś musimy ją wybrukować - pomyślał - nie musimy! zrobimy to - poprawił się

*****************************************************************************************



Na trakcie zaczął być słyszalny odgłos kopyt. Po pewnym czasie pojawiły się na horyzoncie sylwetki trzech jeźdźców. Cienie jakie dawali były długie. Ledwie świtało i słońce nadal było nisko. Wokół jednak, życie budziło się do kolejnego dziennego rytmu. Odgłosy ptactwa z okolicznego lasu były donośne i przyjemne. Niestety gorąc letniego poranka dawał się we znaki, w powietrzu wyczuwalna była jeszcze wilgoć ostatniej wieczornej mżawki.

Jeźdźcy dojechali do zabudowania i zsiedli z koni. Obok stojącego zajazdu, widniał przekrzywiony napis "Na pohybel goblinom". Przyglądaniu się napisowi, przerwał odgłos otwieranych drzwi izby. Na przeciw nim wyszedł jeden, posiwiały mężczyzna.

- jak się podoba? - uśmiech zawierał pewne luki w uzębieniu, ale wyglądał na szczery. Jeździec rozglądał się nadal po okolicy, po czym spojrzał mu prosto w oczy.

- Wygląda idealnie - powiedział Ludwig z uśmiechem. Posiwiały właściciel nieco sposępniał - oj głowa już nie ta, zapraszam panowie do gospody, jaja i kiełbasa zagrzane, trzeba nimi kiszki rozgrzać. Oczywiście, żal to dla mnie - ruszył w kierunku wejścia - ale nie ten wiek już i nie ma komu zostawić tego miejsca.

- Panie Wurtz! - był to mocny głos Sigriza - pozwoli Pan, że chwilę się jeszcze rozejrzymy?. Gospodarz na chwilę się odwrócił w ich stronę - rozumiem, tylko nie każcie zbyt długo czekać jedzeniu. Bo sam je jeszcze wcisnę - schował się w cieniu izby, śmiejąc się na swoje słowa.

- śmieszny to człek - odezwał się Sigriz - ale muszę przyznać, że go polubiłem. Jeśli by chciał tu zostać z nami, to nie widziałbym problemu.

- wiem o tym - odezwał się ciepło Ludwig. Polubił Sigriza za to, że w chwilach kiedy była potrzeba, był bez skrupułów, jednak dla ludzi niewinnych, miłych okazywał szacunek. - ale jak pamiętasz, jego syn chce go zabrać do swojego majątku w mieście. A właśnie - wyszedł jakby z transu - musimy wymyślić nową nazwę tego miejsca? Spojrzał na Sigriza - może na przykład 'U przyjaciół' ? albo 'Pod leśnym cieniem?' - rzucił z uśmiechem. Ja bym wolał 'Twarda pięść' albo 'Pod lasem' - rzucił rozbawiony Sigriz.

- Nie! - odezwał się stanowczy ton. Dopiero teraz Ludwig i Sigriz zerknęli w stronę swojego przyjaciela. Erwin był ubrany w elegancki strój szlachcica. Opierał się jedną nogą o wystający z gleby kamień. Omiatał swoim nieobecnym wzrokiem całą okolicy. Wyglądał w tym momencie bardzo dostojnie. Spojrzał w ich kierunku i rzekł - nazwiemy to miejsce 'Zajazd pod Cesarskim pstrągiem'. Ludwig przyglądał się Erwinowi a ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się, nie musiał pytać przyjaciela czy to miejsce mu się podoba.

- po śniadaniu pozwiedzamy też naszą okolicę - rzekł Erwin. Jego ton był delikatny, ale też władczy.
- skoro baronet mówi, tak się stanie - skłonił się lekko Ludwig. Chwilę trwało milczenie, po czym Erwin roześmiał się szeroko i donośnie. Zawtórowali mu Ludwig i Sigriz. Ktoś stojąc z boku, mógłby pomyśleć że tych trzech przyjezdnych oszalało. Oni natomiast cieszyli się niczym dzieci.


*****************************************************************************************

Weszli we czterech do karczmy. W tym momencie Ludwig nie myślał, jak potoczy się sytuacja. Nie zamierzał biernie się przyglądać, jak tracą to, nad czym tyle pracowali.

Jednak sytuacja go zaskoczyła. Czmychnięcie tej osoby, na pewno nie było w tym momencie na rękę.
- wy! rzućcie broń, jak nie chcecie poczuć sprawiedliwości. Ludzie! - rzucił do przyjezdnych - płacę 2 złote monety, temu kto złapie teraz tego oszusta. Dodatkowo jeśli znajdziemy przy nim pieniądze, dodatkową połowę tego co ma!

Trzech lekko wstawionych gości spojrzało na Ludwiga, po wizualnej weryfikacji wypłacalności zerwali się z miejsc i mało nie stratowali swego przyszłego dobroczyńcy w drzwiach.
Ochroniarze spojrzeli beznamiętnie na Ludwiga i jego ludzi.
- Sprawiedliwości? My już sprawiedliwości dostąpiliśmy. I więcej nam się nie uśmiecha jej dostępować.
- Tu już i tak jesteśmy spaleni, tedy wóz albo przewóz. Nie damy się jak barany na rzeź, wolimy po wilczemu z gardłem wroga w zębach zdychać.

Erwin tymczasem wpadł na zaplecze, drzwi na podwórze jeszcze się bujały. Widać młodzieniec na podjadanie w kuchni nie miał ochoty. Rycerz skoczył za uciekinierem, właśnie mijał próg gdy zauważył cień. Zaklął w myślach i zasłonił się mieczem. W ostatniej chwili wyhamował. Żona Hermana krzyknęła wystraszona. Wyminął ją i skoczył za róg, w kierunku stajni. Stajenny leżący na stosie siodeł akurat gramolił się na nogi, z nosa ciekła mu krew.

Przez wrota stajni wyprysnął koń z jeźdźcem. Młodzieniec przykleił się do końskiej szyi, starając się nie spaść z nieosiodłanego konia. Konia Kłusola. Erwin wiedział, że nie dopadnie go. Zabraknie mu ze 3 metrów.
Z przednich drzwi karczmy wyskoczyło trzech zawianych osobników. Mrużąc ślepia nieprzyzwyczajone do światła po karczmiennym półmroku starali rozeznać się w sytuacji.

Poprawił się po niedawnej stłuczce z wybiegającymi.

- zastanówcie się - rzekł spokojnym głosem i spojrzał prosto w oczy jednemu z ochroniarzy - to tamten człowiek jest naszym celem. Informacje jakie uzyskamy od was, są cenniejsze niż wasza śmierć. Poza tym, chyba macie świadomość że powrót dla was do miasta również będzie niebezpieczny? lepiej wam będzie zniknąć na jakiś czas, jeśli nie chcecie stać się nagle niewygodnymi świadkami - dał im chwilę do namysłu.

- Odłóżcie broń i porozmawiajmy wspólnie w kantorku - miał nadzieję, że w tym czasie Erwin poradzi sobie z pościgiem. Klął też w duchu, gdzie jest Sigriz z pozostałymi najemnikami.

Erwin nie chciał mieć nieprzyjemnej okazji zaznajomić się z gałęziami drzew w zagajniku. Zatrzymał umiejętnie konia i zeskoczył badając gdzie też młodzik czmychnął.
Wydobył miecz i ruszył za uciekinierem uważając na ewentualne zasadzki.

Pościg
Erwin spięty i gotowy zanurzył się w krzaki. Szybko usłyszał, że uciekinier nie bawi się w zasadzki tylko szybko spierdziela. Trzask łamanych krzaków i tupot stóp był dostatecznym przewodnikiem. Rycerz pamiętał trochę te tereny, krzaki co prawda porosły większe, ale raczej nic nie wycinano. Zwłaszcza jeżyn, a te rosły dobry rzut kamieniem w głębi zagajnika. Wiedział bo dał się kiedyś namówić młodej wieśniaczce. Poszedł na jeżyny, a wrócił z malinką.
Nie czas był na wspominki, odbił w prawo. Słyszał jak młodzieniec przedziera się przez kolczaste krzaki. Ominął najgęstsze jeżyny i ruszył ku dźwiękom.

Dopadł uciekiniera na niewielkiej polance.
- Stój!
Uciekinier odwrócił się do Erwina dobywając broni. Mieczyk może i paradny, wyglądał jednak na ostry.
- Zawzięty jesteś - mruknął młodzian. Krok za krokiem obchodził łukiem Erwina, szukając najwyraźniej okazji do szybkiego zakończenia walki. Nagle znieruchomiał, odprężył się. Erwin tylko przypadkiem dostrzegł ukradkowe zerknięcie na coś za swoimi plecami. Poczuł podmuch powietrza, na ustach uciekiniera zaczął wykwitać uśmieszek.

Karczma
Ochroniarze poszli za Ludwigiem, ten kątem oka widział, że chyba nie zdobył ich zaufania. Zawsze jeden z ochroniarzy pilnował pleców drugiego. I nie zapomnieli o najemnikach, którzy mimo iż aktywnie nie stanowili teraz zagrożenia to wszak nie rozpłynęli się w powietrzu.
- Pytajcie panie karczmarz, bo w drogę nam pilno. Chcemy jeszcze za dnia jak najdalej odjechać - powiedział jeden z nich gdy znaleźli się w kantorku.

Polana w zagajniku
Erwin skoczył w bok, odwracając się do tyłu jednocześnie składając paradę. Spotkało go tylko skrzeczenie sroki, która zerwała się z gałęzi i odleciała. Szybko spojrzał na młodzianina… ale ten nie narzucał się ze swą obecnością. Tylko bujające się gałęzie pokazywały gdzie znikł.
Erwin zaklął ponownie i ruszył w pościg.

Ciężko dyszał, ale trzymał się niedaleko za uciekinierem. Nagle odgarnął gałęzie i prawie wpadł na plecy stojącego młodzianina. Już miał gromko krzyknąć i chwycić za kark uciekiniera gdy zastanowiła go cisza jaka zapadła w lesie. Zerknął nad jego ramieniem. Na pięć zielonych małych sylwetek siedzących wokoło zgaszonego ogniska.
Cisza jednak szybko stała się wspomnieniem, gobliny zerwały się na nogi dobywając broni.

Gobliny skoczyły kupą nie bawiąc się w taktyki. Młodzieniec odskoczył w bok siekając goblina pod ramię lekko go raniąc. Goblin odpowiedział niezgrabnym ciosem, którego nawet nie trzeba było parować. Drugiemu wywinął się piruetem odsłaniając Erwina trzem ostatnim goblinom. Ci z dzikim wrzaskiem skoczyli na rycerza. Pierwsze dwa ciosy przeszyły powietrze, trzeci zadrasnął go w ramię.

Erwin podciągnął się wkładając całą swoją siłę. Udało się zwinnie znaleźć się na górze. Młodego już nie było. Przepadł jak kamień w wodę. Czemu darował mu życie?
Von Duneberg wyciągnął wbity miecz i ruszył w głąb lasu. Po jakimś czasie skręcił by dojść do miejsca gdzie zostawił wierzchowca.
Nie dawało mu spokoju co się stało. Młody mógł zrobić wszystko. Ale tego się najmniej spodziewał. Kim był ten młodzik i co dalej będzie się działo?