Forum - Zjazd RPG

- Ten człowiek… powiedzmy tak, nazwisko którym się posługuje nie jest jego. - odparł jeden z ochroniarzy. Żaden z nich nie usiadł. Jedem opał się o ścianę, drugi o futrynę i zerkał co chwilę na zewnątrz. - Przedstawiał się jako Robert Tumuz. Nie wiemy dla kogo pracuje, ale razem z nim odbieraliśmy jakieś papiery od jurysty w Fassenbergu. Winckler, Brunon czy jakoś tak. Przy rynku dom ma. Spory.
- Jak nasz pryncypał uciekł, to my jesteśmy kryci - powiedział ten przy drzwiach z krzywym uśmiechem - Najął nas do ochrony, sam spierdolił. A my zatrzymaliśmy pościg. Takiej wersji będziemy się trzymać. Gdyby nie to, że w chuja nas zrobił i nie powiedział po co tu jedziemy to byśmy nie gadali, spróbowalibyśmy się przebić.. Zanim wróci do Fassenbergu my już powinniśmy być daleko.

- Słyszeliśmy kawałek rozmowy tego Wincklera z Tumuzem. Wspominał, że jakiś znajomek Hermholtza wszystko obłatwił i że tylko z papierami ma jechać. Że wszystko załatwione. Nie wiemy co to za jedni.

Ten bliżej pokręcił głową i rzekł:
- Dzięki za ofertę, ale nie. Co innego zerwanie kontraktu, a co innego przejście na drugą stronę. Wtedy to już wszędzie byśmy byli spaleni. Zresztą coś czuję, że każde pieniądze jakie byśmy zarządali to było by za mało. Ktoś się na was zawziął i duża kasa za tym idzie. Nawet z nami się poważnie nie targowali, a tani nie jesteśmy.

- Może i jesteśmy między młotem i kowadłem, ale traktuj nas pan jak krasnoludzką minę. Można jej przypierdolić młotem, ale potem urwie łapy przy samej dupie.
- Widać czas już na nas. Umowa była na informacje za nasz bezpieczny odjazd. Doszliśmy do propozycji handlowych. Tu nie dojdziemy do porozumienia, tedy czas na nas, bo szkoda żeby po tak miłym popołudniu jakieś niepotrzebne słowo się wypsnęło.
- Nie kłopoczcie się odprowadzaniem nasz, drogę znamy. Liczymy, że nie zobaczymy się więcej.

Karczma
- Zapamiętamy - odparł jeden z ochroniarzy - Powodzenia.
Wyszli wciąż świadomi ze laska szlachty na pstrym koniu jeździ. Kiwnęli głowami na pożegnanie stojącym w pobliżu najemnikom i wyszli. Długo nie zabawili w stajni. Ba, nawet rzucili miedziaka stajennemu i odjechali. W kierunku przeciwnym niż leżał Fassenberg. Gdyby chcieli potem zawrócić tak by z karczmy nie było widać, nadłożyli by zdrowo drogi.

Gdzieś na zapleczu żona Hermana czyniła mu wymówki, że jaśnie pan Erwin wyskoczył na nią z mieczem. Na bezbronną niewiastę!

Pod lasem
Erwin, odnalazł konie na skraju lasu. Oba pasły się na trawie. Niestety jeden kulał, ale chodzi o własnych siłach więc chyba nie było tak źle. Musiał zbadać to koński znachor. Droga do tartaku zabrała dłuższą chwilę, z powodu kulawego konia, ale w końcu zajechał na dziedziniec.

Znalazł się też zagubiony wspólnik. Dostał informację od drwali, że znowu kogoś widzieli kręcącego się w pobliżu. Niestety tym razem nie byli to zbóje, znaleźli ślady goblinów. Niedużej grupy, zapewne zwiadowców.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Erwin dotarł do karczmy, po słońcu poznał, że z godzinę go nie było. W środku zastał już wszystko doprowadzone do porządku, nie było żadnego śladu po niedawnym zajściu. Przechodząca przez podwórze żona Hermana obrzuciła go niechętnym spojrzeniem.

Siedział i obojętnie patrzył na Erwina.

- w takim razie będą już wiedzieć, że wróciliśmy i mamy pomagierów. Inna rzecz mnie zastanawia - zawiesił się na chwilę - po co wysyłali tego pozoranta, skoro mistrz sekty się już z nami zapoznał? nie komunikują się między sobą?

Dopiero dostrzegł pytające spojrzenie Erwina
- aaa, tak, nasi rozmówcy wskazali niejakiego jurystę w Fassenbergu. Wincklera Brunona. Ma chatę w mieście. To od niego miał dostać ten człowiek papiery. Ten człowiek, w sensie co ci uciekł, używał podstawionych danych Roberta Tumuza. Podobno jakiś znajomek Hermholtza wszystko załatwił i że tylko z papierami miał jechać.

Ludwig nadal wydał się jakby nieobecny.

- przyznam....  że myślałem nad czymś innym - spojrzał na Erwina - jak widać, nasze obecne spotkania, rozmowy - gestykulował - nie na wiele się zdają. Może powinniśmy zmienić strategię naszych działań?

Wstał i przeszedł się chwilę to w jedną, to w drugą stronę. Przez moment usłyszeli głośny śmiech z głównej izby. Najwyraźniej kogoś z przyjezdnych bardziej już wcięło.

Odezwał się ściszonym głosem
- Pan Winckler Brunon nas nie zna. Przynajmniej osobiście. Może dobrze byłoby go pośledzić i jeśli się nadarzy okazja... porwać? - spojrzał na Erwina - tylko najlepiej gdyby Pan Brunon zniknął a nikt nie wiedział jaki był powód jego zniknięcia. My w tym czasie moglibyśmy go gdzieś przechowywać i pozyskać od niego potrzebne informacje.

Znowu zaczął się przechadzać
- załóżmy że się to powiedzie.. co już brzmi dość ryzykownie.. najlepiej gdyby nie poznał naszych miejsc,twarzy i głosów, ktoś z naszych ludzi może udawać przywódcę. Możemy dać mu do zrozumienia, że nadal są ludzie wierni poprzedniej władzy lub... inkwizycji.

- oczywiście jest też twoja propozycja.. pytanie tylko w jakim celu mielibyśmy się z nim spotkać? jakie pytania mu zadać? bo z tego co obserwuję niekoniecznie muszą się nas pozbyć, przynajmniej od razu. Mogą nas aresztować, a o resztę cyrku zadba już nasz mistrz.

Rozumiem - rzekł rozczarowanym głosem. Właściwie mógł przewidzieć, że taka będzie reakcja Erwina. Ale głośno myślał i plan tworzył się na poczekaniu.

Poczuł się w tym momencie kompletnie osamotniony. Nie był ani żołnierzem... ani złodziejem... ani zabójcą. Ale chciał coś działać. Wiedział że tracą czas i jeśli chcą posiadać nadal co mają, powinni o to walczyć różnymi środkami. Sigriz przestał w ogóle interesować się problemami, Erwin najwyraźniej liczył, ze jakimś cudem uknuta intryga go ominie.

W sumie.. zaczynał rozumieć, jaką niszę w relacjach międzyludzkich potrafili zagospodarować magowie.
- w takim razie ilu ludzi mogę wziąć pod komendę? - spytał
- od tej pory zarówno ja jak i wybrani nasi ludzie, nie będziemy ciebie informować o naszych postępach - dodał poważnym tonem
- oczywiście nie dotyczy to informacji, które uda nam się pozyskać w ramach naszej akcji

Ludwig skłonił mu się lekko i opuścił kantorek. Kiedy znalazł Kinola w głównej izbie, powiedział mu, aby przyszedł do jego pokoju razem z Kłusolem.

Pukanie wytrąciło Ludwiga z historii, której czytał w książce. Była to przygodowa książka o nie jakim Auguście, który zwiedzał okolice Imperium.
- proszę - odezwał się
Drzwi otworzyły się. Pojawiły się sylwetki kolejnych z ich ludzi.
- Kłusol, zamknij drzwi, siadajcie - machnął ręką na krzesła, było tylko jedno, dwa licząc jego fotel.
Popatrzyli po sobie, po czym Kinol usiadł. Kłusol przez zamknięcie drzwi stracił cenny czas.
Ludwig odłożył książkę na półkę i wskazał mu gestem fotel
- siadaj śmiało - oparł się o regał i czekał aż Kłusol siądzie.

- będę Was potrzebował do pewnego zadania - zaczął - chcę tylko, byśmy ustalili pewne reguły na początek. Muszę wiedzieć, czy są dla was jasne i nie macie żadnych przeciwwskazań. Najwyraźniej musiało ich to zaciekawić, bo obaj mieli wzrok skupiony na nim.
- to zadanie będzie znane tylko wam i tak powinno pozostać. Nie dzielicie się informacji na ten temat z kimkolwiek, ani z pozostałymi naszymi ludźmi, ani nawet z Sigrizem i Erwinem.
Kłusol jakby zesztywniał i wytężył bardziej oczy. Po chwili spojrzał na Kinola.
- Erwin z pewnych powodów nie może się w to angażować, dlatego jeśli będzie potrzeba informacje może uzyskać tylko ode mnie – Kinol chwilę mu się przyglądał badawczo, po czym wzruszył ramionami – skoro tak chcecie to tak będzie – Kłusol zawtórował mu – mów o co chodzi – dodał.

Ludwig przeszedł się po pokoju
- jest pewien człowiek, jurysta z Fassenbergu, pan Winckler Brunon. Na początek – kontynuował – chciałbym, żebyście trochę zanim na zmianę pochodzili w mieście. Chcę wiedzieć, w jakich godzinach co robi, kiedy jest w domu, kiedy w pracy, jakie ma przyzwyczajenia, jakimi drogami idzie i wraca, w których miejscach bywa, nocuje. Oczywiście to może wymagać, nieco dłuższej obecności w mieście lub nawet zostania na noc. Udam się z wami na początek do miasta i sam postaram się nieco wywiedzieć na jego temat i może znajdę wam jakiś nocleg. W kwestiach terenowych i śledzenia, wolę się jednak zdać na was. Musicie też uważać, aby nie wypatrzył was ten młokos, co był tu z glejtem – ich spojrzenia były pytające – tak, niestety zwiał.
Kinol podniósł rękę aby mu przerwać – mógłby się tu przydać Szczerbul, umie gadać i radzi sobie w mieście.
- wiem, ale wolałbym żebyście raczej unikali rozmów, a bardziej skupili się na obserwacji. Im więcej osób będzie z wami rozmawiać, tym większe ryzyko że ktoś was zapamięta.
Spojrzał prosto w oczy Kinolowi
– bo kto wie, pewnego dnia jurysta może zniknąć.

Kinol zaczynał rozumieć, o co chodzi, Kłusol przetrawił to nieco dłużej.
- oczywiście Szczerbul to dobry pomysł, jego nikt nie widział więc może swobodniej się kręcić po mieście. Wtajemniczcie go i w warunki konspiracji jakie wam przedstawiłem. Poza naszą czwórką, nikt ma nie wiedzieć czym się zajmujecie. Zawsze możecie załatwiać jakieś moje sprawy w mieście. Erwin zrozumie.
Przytaknęli.

- jeszcze jedna rzecz, szukam jakiegoś miejsca z dala od wścibskich oczu. Trzeba by poszukać poza naszymi ziemiami jakiegoś opuszczonego miejsca. Mam nawet pomysł co do jednego. Podjedziemy do majątku, który spłonął w wyniku herezji – zagestykulował na znak czarowania – musimy przejrzeć zgliszcza, może jakieś piwnice będą nadawały się na wypadek gdyby potrzeba z nich skorzystać. Ewentualnie zrobimy jakąś prowizoryczną chatę głęboko w lesie poza naszymi terenami.

Przerwał
- macie jakieś pytania? To raczej nie powinno być ryzykowne zadanie, przynajmniej na razie. W razie czego zawsze możecie tłumaczyć gwardii, że przybyliście do miasta za chlebem i robotą. Chociaż wątpię, aby ktokolwiek was o to pytał. Na pewno w takich przypadkach nas nie znacie, to bardziej dla waszego bezpieczeństwa w mieście.

Karczma
Pytań nie było, widać wszytko jasne... albo okaże se w praniu. Jeśli wyruszyli by teraz, to późnym wieczorem powinni być w mieście o ile będą zdrowo popędzać konie. Jeśli nie to spędzą noc w karczmie pod miastem, żerująca na takich pechowcach co to przed zamknięciem bramy nie zdążyli.

Tartak
Ekspedycja eksterminacyjna jeszcze nie wyruszyła w las. Jakoś się nikt nie kwapił, w końcu w piątkę na oddział goblinów mało kto by się chętnie wybierał. Drwale odradzali wycieczkę. A i sami nie kwapili się. W końcu płacono im za rżniecie drewna nie goblinów.

Erwin był powoli wściekły. Ciągle ktoś się stawiał i jakieś problemy wychodziły. Czemu po powrocie nie mógł odpocząć i udać się na pstrągi? Zebrał wszystkich w głównym budynku i rozporządził.
-Sigriz jedź do zajazdu i zadbaj o interes. Ja z chłopakami- Wskazał na najemników i jednego z drwali.
-Zadbamy o gobliny. Tak dodatkowo przeznaczę trzy korony za udaną misję.- Dodał zanim którykolwiek drwal się zbuntuje.
Nie zamierzał już słuchać więcej marudzenia drwali. i kazał przygotować się na wyprawę. Żarcie i inne potrzebne rzeczy jak liny, koce i inne przedmioty potrzebne zebrali w kilka minut i kiedy Sigriz już oddalił się sami ruszyli na gobliny.

Erwin był wściekły. Byli w miejscu obozowania gobasów, szli drogą nad urwisko i kawałek śladami stamtąd i zgubili ślad. Przeczesali okolicę i nic. To było irytujące.
Kiedy drwal oznajmił, że już dalej nie ma sensu krążyć w poszukiwaniu zielonego zwiadu wściekle rzucił oporządzeniem o ziemię i w milczeniu szykował się do spoczynku.

Następnego dnia o brzasku ruszyli do tartaku. Gdy już byli postanowił sprawdzić okolice tartaku czy aby tam nie zaczaili się poszukiwani.

Ludwig
Pewności nie miał bo daleko było, ale na skórzanych kapotach mieli emblematy podobne do straży miejskiej Fassenbergu. Albo i identyczne. Zresztą o ile się moda nie zmieniła, podobnie straż miejska się nosiła.

Pobliska wieś, była o półgodziny spacerem. Na polach pracowali chłopi. Widząc grupkę na drodze, profilaktycznie jeden z drugim, sięgał po lagę, widły czy siekierę leżącą na miedzy. Nie niepokoili podróżnych, ale i wyglądali na takich co to lepiej ich niepokoić. Musieli mieć jakieś powody do takiej nieufności w bliźniego.

- Witajcie panie - powiedział jeden z chłopów, uprzejmie, ale bez uniżoności. - Ostatnimi czasy zbije się plenią po lasach, trza uważać na każdego. Wy też uważajcie, choć widzę, że eskortę macie. Psubraty z łuków szyją czasem, by trupa ograbić.

- Tamto - machnął w kierunku odbudowywanego dworku - to miastowe przejęli i teraz na sprzedaż odbudowują. Poprzedni właściciele ponoć z chaosem się bratali. Ale ja tam nic nie wiem. Inkwizytory były. Pytali, patrzali i wszytko widać wykryli. A teraz majątek sprzedają co by ziemia nie zdziadziała.