Forum - Zjazd RPG

Erwin
Drugi dzień włóczenia się po lasach był odrobinę bardziej owocny. Znaleźli ślady goblinów, tyle, że sprzed paru dni. Obozowało ich to ze dwudziestu, a potem patrząc po śladach rozeszli się w różne strony. Pewnie by szybciej przepatrzeć krawędź lasu. Najwyraźniej coś tu się szykowało większego niż szybka napaść ucieczka z łupami.
- Panie, tu jest ślad buta. Ludzkiego. - powiedział drwal - ale nie wiem czy pojawił się po tym jak tu były gobliny. Czy też może w tym samym czasie.
Erwin żałował, że Kłusol pojechał z Ludwigiem, teraz by się przydał.
Drwal niestety, nie potrafił orzec skąd ani dokąd potem udał się właściciel śladu.

Ludwig
Niewiele przed południem zjawił się kupiec. Wesoło przywitał się z Hermanem, chwile pogadali, a potem rano pogonili stajennego do wyładowania zamówionego towaru. Udało się wszystko zdobyć co było zamówione. Obgadawszy sprawy zamówienia Herman przedstawił Ludwiga i poszedł nadzorować stajennego przy wyładunku.
- Czym mogę służyć panie? - zapytał kupiec, domyślając się, że Ludwig ma do niego jakąś sprawę.

- jestem Ludwig - uśmiechnął się i podał mu dłoń w oczekiwaniu.

- co słychać u Pana Gustawa? Jest w okolicy? Na pewno ja i nasi ludzie wybierzemy się z Panem do Fassenberga. Minęło trochę czasu, wydarzeń i z chęcią zobaczę jak kwitnie obecny handel. Dodatkowo będę szukał jakiegoś niedrogiego noclegu w mieście. Musimy się trochę pokręcić i zobaczyć co się opłaca, w co można zainwestować.

Wyszczerzył zęby
- Świat nie stoi w miejscu. Trzeba badać bieżące trendy handlowe, aby za nim nadążyć.

Odchrząknął
- aaale... myślę że nie będę teraz Pana męczył. Porozmawialibyśmy sobie w drodze. Proszę dać znać za ile będzie Pan ruszał z powrotem, to się przyszykujemy do drogi.

- oo - rozbłysły mu oczy - to miło, że biznes mu się kręci. Nie omieszkam się z nim zobaczyć, gdzie go szukać?

Po uzyskaniu odpowiedzi, dodał
- Pojadę z ludźmi jednak od razu. Ewentualnie w którym miejscu Pan poleca nocleg?

Następnie dał znać chłopakom by kulbaczyli konie. Nic już go nie wstrzymywało przed drogą do miasta.

Erwin krzątał się po zajeździe, dziedzińcu i po okolicy sprawdzając palisadę i inne miejsca godne uwagi.
Przyjrzał się całemu przybytkowi szukając jakiegoś miejsca obserwacyjnego z dobrym widokiem na okolice.

Był nerwowy, ale nie wyżywał się na nikim. Chciał uchronić tych ludzi ale nie miał sposobności tego uczynić. Najemnicy albo w tartaku, albo z Ludwigiem pojechali. W sumie się zastanawiał nad ściągnięciem ich. Drwale sami by może potrafili się obronić a tu nikogo do machania bronią nie było godnego. On sam całego zajazdu nie uchroni.

Erwin
Czekanie na tyłku w karczmie było najgorsze. Zrobił co mógł. Teraz ruch należał do goblinów. Mogły zaatakować, a mogły się pokręcić po okolicy, splądrować jakąś wieś i odejść.
Nagle ponure myśli nad kuflem przerwało walenie w bramę.
- Panie Erwinie - przybiegł stajenny, któremu akurat wypadło stać na warcie. - zbrojne przyjechali. Wojsko.
Gdy Erwin wyjrzał i zobaczył oddział dziesięciu zbrojnych w barwach barona Hermholtza.
Dowódca ujrzawszy go zawołał:
- Co to za porządki wrota karczmy zawierać w środku dnia. Nie boicie się chyba tych plotek o goblinach? Jedziemy już kawał drogi i żadnego żeśmy nie widzieli.

Dowódca oddziału z wysokości siodła zlustrował podwórze karczmy i po czym rzekł:
- Mam rozkazy by zebrać ludzi w straż obywatelską, a powodu tych plotek o goblinach. o ten młodziak się nada - wskazał na stajennego. - Uzbrójcie go jakoś i zabieramy go. W straży będziesz służył smarku - powiedział do wcale nie uradowanego stajennego - nauczysz się dyscypliny, może i jakimiś czynami się wsławisz.
Coś mówiło Erwinowi, że wiedza o 3 doświadczonych najemnikach chyba nie powinna być rozpowszechniania. Na razie stajenny był w szoku, ale jak ochłonie może długim ozorem wypaplać to i owo by się uchronić od zaszczytnej służby.

Ulice Fassenbergu - Bergmannweg

Skręcił za róg, gdzie dostrzegł nazwę ulicy Bergmannweg. Ruch nie był tu taki wielki jak na rynku, ot kilka pojedynczych kramów. W powietrzu nie dominowały już zapachy przypraw i owoców. Głównie nacieszyć się mogły oczy, różnymi świecidełkami, wyrobami ze skóry czy haftowanymi tkaninami.

Wyminął kilka osób i stanął jak wryty przed zamkniętymi drzwiami. Kantorek Gustava był nieczynny.
- co potrzeba? – usłyszał z boku – u mnie świetnie wygarbowane skórki, a proszę spojrzeć na haft! materiały prosto z kitaju!
Odwrócił się do rozmówcy – towaru nie potrzebuje. Gustav gdzieś daleko?
Uśmiechnięty grymas twarzy sprzedawcy zniknął. Zrozumiał że nie ma do czynienia z klientem
– wyszedł dzisiaj przed południem, ale powinien być po południu, najpóźniej wieczorem.
Kiwnął na znak podziękowania i ruszył dalej drogą. Postanowił, że odwiedzi go dopiero jutro.

*******************************************************************************



Ulice Fassenbergu - Erichstrasse

Było co prawda po południu, ale nie był jeszcze głodny. Postanowił, że odwiedzi Victora i Martina, zanim wstąpi na obiad do Larsa.

Przed każdym spotkaniem z Victorem Mutke, czuł pewną dozę nieśmiałości. Z jednej strony, cenił go i podziwiał jak dobrze radził sobie w handlu towarami i informacją. Z drugiej był dla niego zawsze tajemniczy. Kto wie, może to zwykła ludzka zazdrość, powodowała w Ludwigu takie a nie inne spostrzeżenia.

Na ulicy Erichstrasse kręciło się więcej dostojnego mieszczaństwa. Było to miejsce, gdzie można znaleźć prawdziwe perełki wśród produktów. Wśród licznych towarów, wprawny kupiec mógł znaleźć coś, co nie było tak wszechstronnie dostępne. Ulica była bardzo zadbana i kręciło się tu więcej ochrony zarówno ze strony kupujących, jak i sprzedających. Ludwig minął najpierw zakład jubilerski i bliźniaczy grawerski braci Wutzbergerów. Na wystawionych gablotach między prześwitami pięknie ubranych ciał, mieniły się pojedyncze kryształki. Chociaż wyglądały pięknie, było wiadomo że tylko stanowią zaproszenie do wejścia do sklepu. Tam czekały na kupujących jeszcze ciekawsze skarby. Oczywiście tylko dla nielicznych, którzy mogli finansowo sobie na to pozwolić.

Ludwig wyminął jeszcze dwie witryny sklepowe, po czym skręcił do budynku na prawo. Do budynku wchodziło się przed arkadę, która prowadziła na wewnętrzne podwórze. Gdy wchodził do tunelu, zauważył wóz, który był wypakowywany przez jakichś pracowników. Jeden, najwyraźniej nadzorca, gorączkowo przeklinał kiedy jakiś tobołek zbyt szybko zetknął się z podłożem. Ludwig wyminął ich z jednej strony i wyszedł na podwórze. Rozgardiasz jaki tu panował był równie widoczny jak na ulicy.
Wystarczyło jedno spojrzenie aby zrozumieć, że to miejsce różni się od zwykłego straganu. Jego właściciel musiał prowadzić działalność na szeroką skalę. Ludzie niczym mrówki, układali według jakiejś logiki towary na kupy. Potem kiedy wóz podjeżdżał, ładowali je na górę. Intrygowało go, że pomimo tego pozornego chaosu jest to tak naprawdę dobrze zorganizowane.

Ludwig ruszył w kierunku bocznego wejścia i wszedł do zacienionego holu.
- słucham Pana? – usłyszał niski głos z miejsca, które wydawało mu się wcześniej puste. Spojrzał w tą stronę, i zauważył zarys barczystej sylwetki. Jego oczy w słońcu nie do końca jeszcze przywykły do cienia, więc nie mógł rozpoznać twarzy.
- ja do Pana Victora, czy go zastałem?
- Pan Victor jest stale zajęty. Czy był Pan umówiony?
- Niestety nie. Akurat zdarzyło mi się być w mieście, więc postanowiłem że zajrzę. Ludwig Mainhler. Może w takim razie spytam, czy znajdzie dzisiaj czas? – było mu głupio pytać, ale uznał że i tak będzie przez kilka dni w mieście, więc może poczekać.
- proszę poczekać – mężczyzna zniknął w bocznym przejściu.
Przez chwilę, kiedy Ludwig został sam, mógł ponownie obserwować podwórze. Podobało mu się tutaj, może kiedyś uda im na tyle rozwinąć swój biznes, że również będzie działał w takim tempie na ich zajeździe.
- Panie Ludwigu – odwrócił się w kierunku bocznych drzwi, gdzie stał barczysty – Victor przekazał, że ma się Pan przestać wygłupiać i do niego wejść. Tu idzie Pan prosto i na końcu w prawo jest jego pokój. Na pewno się Pan nie zgubi – dodał z uśmiechem
Ludwig podziękował i ruszył we wskazanym kierunku. Po skręcie w prawo zauważył na oścież otwarte dwuskrzydłowe drzwi do dość sporego pomieszczenia. Zauważył tam trochę złożonych towarów, ale przede wszystkim dużo papierów, które leżały na licznych półkach i pojedynczych biurkach. Pomieszczenie przeznaczeniem wyglądało na jakieś zaplecze magazynowe i równocześnie nieco dziwaczny gabinet. Kiedy przekroczył próg zauważył troje ludzi w środku. Dwoje z nich stało z kartkami papieru i najwyraźniej przeglądało położone towary. Raz po raz wymieniali pojedyncze słowa z trzecią osobą, która siedziała przy gabinecie. Ludwig od razu rozpoznał dostojną sylwetkę – był to Victor Mutke. Kiedy Ludwig wyminął jeden z regałów, Victor go dostrzegł i uśmiechnął się. Następnie wstał od biurka i ruszył w jego kierunku.
- no, no kogo me oczy widzą, Ludwig Mainhler we własnej osobie – podał rękę do uścisku
Ludwig spojrzał na niego – jak zwykle Victor był zadbany i ubrany w elegancki strój. Dodatkowo jak zawsze wyczuwalne były od niego wyszukane perfumy.
- witam Panie Victorze – nie wiedział czemu dodał to Pan i oddał uścisk
- skończmy z tymi Panami, chyba dobrze wiesz że do mnie możesz przyjść bez zapowiedzi? – Victor nadal był uśmiechnięty – proszę siądź sobie tutaj – wskazał mu krzesło – pozwolisz że będę z tobą rozmawiał i jednocześnie dokończymy nasz przegląd towaru? Akurat mamy spięcie terminów a musimy przygotować sporą przesyłkę do Stirlandu – to było raczej stwierdzenie niż pytanie – mów co się do nas sprowadza i nie czuj się w ogóle skrępowany, Ernst i Gunter są tu nieobecni. Na znak swoich imion, obaj skinęli Ludwigowi głowami, po czym kontynuowali swoje prace jakby faktycznie zniknęli.
- oczywiście – odpowiedział Ludwig , wiedział że to ‘akurat’ dla spięcia terminów było rzeczą powszednią u Victora. On musiał działać w pędzie, był przykładnym pracoholikiem. Informacja o kierunku jego przewozu mogła nie być prawdziwa, Victor zawsze dbał o warunki i bezpieczeństwo swoich kontraktów. Ludwig odkiwnął do pracowników i usiadł wygodnie na krześle.
- może spytam na początek jak interesy? Zleceń raczej Tobie nie brakuje? – uśmiechnął się
- oo na to nie możemy narzekać, muszę przyznać że nie brakuje nam i kontraktów i dobrych pracowników. Sposępniał - Tylko musimy nieco więcej ludzi zatrudniać do ochrony naszych transportów. Ostatnio jeden z moich przewoźnych handlarzy został napadnięty na wyjeździe z miasta, ograbiony i bardzo dotkliwie pobity. Na szczęście przeżył chłopina. – nachylił się do papierów i coś zanotował na jednej ze stron.
- dobrze że wyżył, ludzie są najcenniejsi, a wartość towaru można odbudować
- to prawda – przytaknął mu Victor i spojrzał do góry zamyślony – a jeśli pytasz o średnie ceny, tooo… jeśli dobrze pamiętam ostatni raz widzieliśmy się rok temu, dlatego biorąc pod uwagę ceny z zeszłego roku, nie skłamię jeśli powiem że ceny rynkowe wzrosły średnio o 10 punktów.
Pamięć, skrupulatność i informację to były cechy, które zawsze imponowały Ludwigowi w Victorze. Musiał przyznać że miał też wysoką charyzmę, ludzie bardzo ufnie do niego podchodzi nawet przy pierwszym spotkaniu i cenili sobie jego znajomość. 

Ale to nie pochwały były celem spotkania Ludwiga
- Wincler Brunon, Pierre de Gardene, co to za ludzie? – rzucił
Victor nie przerywał pisania
- ten pierwszy to jurysta naszego miasta, jest ceniony w wysokich kręgach za wiedzę merytoryczną ale i skuteczność. Ale uważałbym na niego. To śliska glizda i ma trochę ludzi na swoich usługach, trochę i to różnej maści. Jeśli ty masz sprawę do niego, to za odpowiednią monetę na pewno ją załatwi. Jeśli to on ma do ciebie sprawę- pokiwał kilka razy głowę – to trzeba z nim ostrożnie i bez zabawy w konwenanse. Ten drugi – zamyślił się – coś słyszałem, że jest jakimś medykiem i korzysta z nieco odmiennych metod leczenia, ale raczej to wygląda na szarlataństwo. Poza tym nie wiele wiem, co najwyżej gdzie mieszka – naskrobał coś na kartce i przekazał Ludwigowi
- dziękuję – odpowiedział – mam jeszcze jedną sprawę, może znalazłbyś jakąś pracę rotacyjną, nie na pełen etat, dla 3 moich ludzi. Odwiedzam znajomych, trochę patrzę na rynek i w międzyczasie moi ochroniarze nie będą mi potrzebni więc mogliby coś pomóc – uśmiechnął się.
Victor przerwał nagle pisanie i położył pióro. Spojrzał na Ludwiga swoimi hipnotyzującymi oczami i skrzyżował dłonie.
- aktualnie nie mam wolnych miejsc, skoro jednak jest potrzeba aby gdzieś pracowali, popytam i myślę, że uda się coś załatwić.
Ludwig przeklął w duchu. Zrozumiał, że jego rozmówca zaczął przypuszczać inne przeznaczenie jego najemników.
- Ludwigu bez względu na okoliczności, w jakich teraz jesteś. Pamiętasz, że drzwi do mnie są zawsze otwarte? Jeśli uznasz, że sam chciałbyś nieco zmienić swoje życie, z przyjemnością powitałbym cię w mojej firmie? Byłbym bardzo ukontentowany, mając ciebie wśród moich doradców i sprzedawców.
Ludwig poczuł się onieśmielony. Z jednej strony współpraca z takim człowiekiem, na takich obrotach była jego marzeniem. Z drugiej strony, musiałby zrezygnować z tego co miał obecnie. Z tego czego dorobił się samodzielnie przy współdziałaniu z Erwinem i Sigrizem. W ciągu jednej decyzji przekreśliłby ostatnie lata, kiedy budował swoje największe marzenie – samodzielna firma.
- dziękuję, ale buduję powoli własne imperium – uśmiechnął się szeroko
W odpowiedzi Victor również się uśmiechnął – żałuję, ale rozumiem
Ludwig wstał i uścisnął dłoń Victorowi.
- będę się zbierał – na koniec dodał w jakiej karczmie można go zastać, gdyby miał jakieś informacje o pracy
Victor wstał i odprowadził go aż do podwórza. Zaprosił również Ludwiga, aby któregoś dnia zajrzał do niego wieczorem na wino i kąpiel z pięknymi kobietami.
Ludwig podziękował i obiecał, że nie omieszka skorzystać.

*******************************************************************************



Ulice Fassenbergu - Delbrustrasse

Co nie zaskoczyło Ludwiga, antykwariat Martina był otwarty. W porównaniu do kramików i innych sklepików, było tu znacznie mniej klientów. Po przekroczeniu progu, Ludwig zauważył, że właściwie nie było ich wcale. Zwykłe mieszczuchy raczej nie przychodziły do tego miejsca. Dla jednych nie było tu nic ciekawego, dla innych sprzedawca mógł się wydawać nieco oschły. Mimo to, miejsce to było otwarte i nadal prosperowało. Najwyraźniej Martin miał na tyle stałą i wyszukaną klientelę, że pozwalało mu to na utrzymanie. Trzeba było przyznać, że poza księgozbiorami można tu było znaleźć nie mało innych produktów, dedykowanych odpowiednim specjalizacjom.

Kiedy otwierał drzwi do sklepu, zadzwonił przyczepiony do nich dzwonek. Trwało to chwilę, kiedy zza kotary do innego pomieszczenia wynurzył się właściciel. Martin poprawił swoje okulary i możliwe że lekko się uśmiechnął.
- dzień dobry panie Ludwigu, widzę że odwiedza pan miasto
- a tak i nie mogłem zapomnieć aby zajrzeć do pana sklepiku – podszedł do lady, za którą stanął właściciel. Chwilę stali w milczeniu, po czym Ludwig rozejrzał się jakby kogoś szukał.
- Czemu u pana tak pusto, pora nieodpowiednia na zakupy?
- Aaa – Martin machnął ręką – takie czasy nadeszły, że bezpieczniejsza ciemnota niż oświecenie
Ludwig spojrzał poważnie na niego – Jak to?
- A no tak to. Mieszczaństwo teraz uważa, że czytanie książek może prowadzić do herezji i sprowadzić inkwizycję na głowę. A w dupie z tym wszystkim – uśmiechnął się szerzej – niech tak myślą, skoro tak naiwni
Dla Ludwiga Martin był można by rzec, osobą ciekawą. Oczytany i kulturalny, potrafił nie przebierać w słowach.
- No patrz! Przecież zapraszam na szybką herbatkę, chwila przerwy od czytania mi nie przeszkodzi – wskazał drugie pomieszczenie gabinetu.

Oboje rozsiedli się na wygodnych fotelach. Martin zaczął przygotowywać napar. Ludwig ucieszył się na myśl o wspólnej herbacie.
- Kojarzy pan jurystę miejskiego Winclera Brunona albo Pierre de Gardena? – postanowił zacząć prosto z mostu
- Słodzi pan, jak pamiętam? – Ludwig pokręcił głową, na co Martin i tak mu wrzucił grudkę cukru – nie miałem okazji mieć styczności z panem winclerem, ale z tego co słyszałem do kawał wrednego chuja jest. To raczej człowiek z elity, bo takimi klientami się obraca. Natomiast pana Pierra nawet spotkałem. Zagląda tu czasami.
- Zadaje jakieś pytania? Coś kupił? – spytał Ludwig
- Hmm – zamyślił się – przegląda moje księgozbiory, ale dobrze pamiętam co kupił. Jedna księga dotyczyła ziołolecznictwa, druga dotyczyła historii imperium sprzed tysiąclecia, aaa i jeszcze wziął tomik wierszy Antoine’a Demanta. Wyglądał dość pospolicie. A czemu pan pyta?
- A zaciekawiła mnie ta osoba, słyszałem że jest medykiem chociaż może niezbyt standardowej profesji
- Uuu panie Ludwigu, ale chyba nie wstąpił pan do jebanej inkwizycji? – uśmiechnął się
- Na taki pomysł bym nie wpadł – odpowiedział z uśmiechem. Z drugiej strony zdał sobie sprawę, że nie może takiego rozwoju wydarzeń wykluczyć.

Rozmowa o dupie maryni a potem historii potrwała jeszcze dobre pół godziny. Potem Ludwig podziękował za poświęcony czas i życzył właścicielowi, aby jednak klienci wrócili na drogę oświecenia. Kiedy wychodził, poczuł że zaczyna być naprawdę głodny.

*******************************************************************************



Ulice Fassenbergu – Karl Franz Platz

Ludwig przemierzał szybkim krokiem uliczki. Były wąskie i przyjemne dla oczu za dnia. Teraz zaczynało zmierzchać, co gruntownie zmieniało sytuację. Nie chciał na drodze napotkać nikogo natarczywego, a poza tym trudniejsza byłaby orientacja w mieście po ciemku.

Wynurzył się zza rogu uliczki i wyszedł na szerszy plac imienia Karla Franza. Ulicznie śmiechy i podniesione głosy sugerowały, że nocne zabawy i uciechy dopiero się rozpoczynają. W okolicznych barach zbierało się coraz więcej ludzi, szukających rozprężenia po dzisiejszej pracy. Ludwig skierował się bezpośrednio na karczmę ‘U Larsa’. Przed karczmą stało już trzech roześmianych mężczyzn, którzy najwyraźniej byli już nieźle wstawieni. Kiedy ich mijał, usłyszał tylko jak rozmawiają o swoim szefie i narzekają na ciężar trudnej pracy.

W środku był ogromny gwar i duży ruch. Zapachy pieczonych mięsiw, browara i dymu mieszały się z zarówno słabej jakości perfumami jak i ludzkim potem. Ludwig szybko dostrzegł grubego Larsa, który wił się w tym ukropie niczym mróweczka. Zanim doszedł do szynkwasu gospodarza, minęła dobra minuta przeciskania między pijanymi i średnio pijanymi. W rogu sali rozpoczęła się jakaś wojenna pieśń kilku krasnoludów, kiedy złapał za blat. Gdy się rozejrzał, zrozumiał że miejsce siedzące przy stoliku graniczyło w tym momencie z cudem. Z powrotem zaczął wypatrywać spojrzenia gospodarza.
- Co ma być? – rzucił bez patrzenia Lars
- Niech będzie jedno piwo i coś do zjedzenia Panie Lars – odrzucił w odpowiedzi. Gospodarz spojrzał w jego stronę, po czym wytarł fartuchem mokre czoło i ręce.
- A miło powitać panie Ludwigu, niech pan poczeka pięć minutek to coś się zaraz skleci.
Rozejrzał się i zauważył jednego mężczyznę, który teraz oparł się o ściankę na siedząco i prawdopodobnie spał. Gospodarz zdzielił go szmatą po łbie, na co tamten jak struna się wyprostował.
- Młody, spierdalaj mi do domu! – pojedyncze śmiechy przebiły się w ogólnym gwarze
- Ale ja jeszcze mam pół piwa! – odrzucił w obronie – ja będę tu siedział  il..
- Spierdalaj bo cię matka zaraz nie pozna! – zamachnął się znowu szmatą, na co młody czmychnął susłem spoza zasięgu – potem mi będzie tu baba przyłazić, że jej dziecko rzyga w chacie! – młody w odpowiedzi skrzyżował ręce na znak obraźliwego gestu i wybiegł z karczmy
- Proszę panie Ludwigu – wskazał miejsce ręką
Ludwig pośpiesznie je zajął, świadomy że niechybnie szybko kto inny by się nim zainteresował. Było na zakończeniu szynkwasu, to i mógł się oprzeć o ściankę i jednocześnie łatwiej będzie mu porozmawiać.

Trwało to chwilę, kiedy gospodarz obsługiwał inne zamówienia, aż w końcu przyniósł mu talerz ze strawą.
- Co tam słychać? - Rzucił gospodarz
- U mnie wszystko dobrze, z tego co widzę po ruchu tu też nieźle, chociaż podobno podatki nieco wzrosły – odpowiedział Ludwig
- Taaa, ale nie na tyle by ten motłoch odstawił browar od koryta – zaśmiał się gardłowo
- Myślałem, że będzie okazja trochę porozmawiać – przyglądał się czy jego słowa docierają do adresata. Lars z kolei nachylił się bliżej do Ludwiga.
- Można mówić, po pierwsze nikt nie usłyszy a po drugie trzeba być trzeźwym aby coś zrozumieć – w jego przekrwionych oczach było widać zmęczenie, nachylił jednak ucho do Ludwiga
- Wincler Brunon, Pierre de Garden, znani są? – Lars odchylił się, spojrzał na blat po czym siarczyście opierdolił jednego z gości, który wylał piwo na blat. Swoją drogą, blat już był niemal wszędzie mokry i co jakiś czas ktoś z obsługi go przecierał równie mokrą szmatą.
- pierwszy jegomość to gnojek, powie ci to każdy z szaraczków, którzy tu mieszkają. Drugi mi się otarł coś w głowie – zamyślił się - ale to chyba jakiś znachor i pomieszkuje w mieście. Ogólnie myślę, że obaj mają cechę wspólną – rozszerzył uśmiech – pracują dla tych co groszem nie śmierdzą.
- Coo? – odezwał się jakiś pijany człowiek z boku, najwyraźniej uznał po mimice Larsa że mógł mówić do niego.
- Sroo, głupi capie! Żłopiesz to piwo od dobrej godziny. Dam ci co na żołądek, bo ode mnie głodnym wychodzić nie pozwalam! – pijak zaczął się wzbraniać, ale kiedy zobaczył kawałek kiełbasy i pajdę chleba, oczy mu się rozszerzyły i posłusznie rzucił klika miedziaków.
- Szefie, suchota nas tu dosięga! – rzucił inny z dalszej części stołu, na co Lars odmachnął ręką że już idzie.

Zupa na mięsie i kaszy była pożywna. Musiał uznać, że znacznie cieplej zrobiło mu się na brzuchu. Potem zjadł jeszcze kawałek gotowanego mięsa i chleba. W tym czasie, nie często Lars miał chwilę by podchodzić i rozmawiać z Ludwigiem. Dowiedział się jeszcze, że w razie potrzeby znajdzie dorywczą robotę dla jego chłopaków. Ruch miał spory to i towary częściej trzeba było dostarczać.

Kiedy na zewnątrz było już zupełnie ciemno, pożegnał się z Larsem i wyszedł. Droga do karczmy, w której nocowali nie była już długa, więc szybko dotarł na miejsce. Lekko kręciło mu się w głowie, to też postanowił położyć się już spać.

- A kto będzie zajazdu bronił? Nie mam mnóstwa ludzi do obsadzenia. Sam już miałem styczność z tymi goblinami niedaleko w lesie. Zniknęli i nie wiem gdzie teraz są. Ludzie mi są potrzebni do pracy i obrony.- Erwin nie miał zamiaru oddawać chłopaka, który był mu potrzebny w majątku.

- Oficerze. Wiem jedno. Nie zabiera się ludzi zdolnych do obrony z potencjalnego miejsca ataku. Wy chcecie osłabić obronę zajazdu. Sami będziecie krążyć po okolicy polując na gobliny, w które sam Pan nie wierzysz. Ja wierzę bo sam miałem z nimi styczność. Lepiej by było gdyby to Pan dla ochrony włości okolicznych poddanych ostawił wystarczającą liczbę wojów. W wielkiej kupie nikogo Pan nie znajdzie bo gobliny szerokim łukiem będą was wymijać. A i rumoru z takimi weteranami uczynicie mnogo. Więc proponowałbym by Pan zostawił część sił do obrony a z co bardziej wytrawnymi i w umiejętności obdarzonych wyruszył na poszukiwania. Jeśli Pan znajdzie legowisko poczwar, nie omieszkam dołączyć do Pana oddziału by wyplenić to zielone ścierwo z tych ziem.- Szlachcic był stanowczy i zaczął grać jak oficer. Żołnierz raczej nie wyglądał na idiotę i nasłanego cwaniaka więc powinien podzielić pomysł.

- Przykro mi oficerze. Jam szlachcic a nie jakiś sołtys czy burmistrz. Ludzie pod opieką szlachcica mogą tylko jemu służyć chyba, że szlachcic wyda rozkaz. Pan oficerze nie ma nade mną takiej władzy, więc jedyną pomoc w tej sytuacji mogę zaproponować obrok dla koni i nieco żywności. Myślę, że i kwarta gorzałki by się znalazła. A i zapraszam na nocleg jeśli wola. Na mój koszt dach nad głową oferuję. Jeno dla dowódcy i adiutanta. Reszta oddziału by nie straszyć gości przy bramie może się rozbić.-

- Panie oficerze. Nie zrozum mnie źle. O dobytek się martwię. Ludzi mi brak. Na moją pomoc możecie liczyć. Dajcie znać jak wyśledzicie gobliny. A i gdzie będziecie ruszać? W jaki rejon? Jakbyśmy uwidzieli zielonych byśmy po Was Pułkowniku posłali.- Erwinowi poprawił się z lekka humor wiedząc, że uchował chłopaka.
- Młody. Szykujcie dla oddziału co trzeba i to szybko.- Wydał rozkaz do chłopaka, który obserwował zajście z ukrycia.

- Powodzenia Kapitanie. Niech bogowie wam sprzyjają.- Erwin podniósł dłoń na pożegnanie.
- Dajcie znać jak złapiecie ślad goblinów. Z chęcią dołączę. Teraz muszę dobytku pilnować, ale mówię Wam Kapitanie. Z chęcią ruszę jak ich namierzycie.- Von Duneberg bardzo chciał ruszyć w akcję. Nie lubił do końca roli ziemianina. Marzyła mu się od jakiegoś czasu chwała wojownika a nie ziemianina.
Patrzył z lekkim smutkiem na oddalający się oddział.