Forum - Zjazd RPG

Czarny zachichotał widząc reakcję Erwina.
- Jako kapłan z moją gębą miałbym małe poważanie u ludzi... - sięgnął pod kaftan i wyciągnął znak Sigmara zawieszony na łańcuszku. - ... dlatego zostałem inkwizytorem. Wpoili nam bardzo brzydki nałóg. Otóż lubimy zadawać pytania, ale jeszcze bardziej lubimy słyszeć na nie odpowiedzi. Ale nie wierzcie w plotki, że zrobimy wszytko by usłyszeć te odpowiedzi... prawda jest taka, że nie wszytko. Jedynie tylko to co konieczne.

Elf i krasnolud, porzucili znudzone miny i bezczelnie przyglądali się przedstawieniu. Popijając od czasu do czasu z kubków i zagryzając.

- no tak - pomyślał - mógł przewidzieć że to jacyś łowcy nagród lub... inkwizytorzy

Ta myśl.. nigdy nie miał z nimi do czynienia, a jednak odczuł dyskomfort ich towarzystwa. Chociaż pracowali w służbie Sigmara i walczyli z chaosem, to jednak każdy czuł do nich dystans. Ich upór, a czasami szaleństwo, potrafiły przestraszyć niejednego człowieka. Z tego co słyszał, jeśli ktoś stał się obiektem ich zainteresowania, nawet jako niewinny, mógł nieprzyjemnie zakończyć swój żywot.

Ludwig jako człowiek uczony, czerpał te informacje nie tylko z plotek, ale i z nauk politycznych pobieranych w kolegium. Wiedział, że obsydianowy edykt, podpisany jeszcze za czasów Magnusa Pobożnego, pozwala im obserwować, aczkolwiek nie naprzykrzać się znawcom magii. Tak cienka granica, zapewne niejednokrotnie bywała już przekroczona. Pamiętał ostrzeżenia, że czarodzieje, którzy złamali postanowienia Imperialnego Dekretu o Magii, mogli być wydaleni z kolegium. Wtedy narażali się jeszcze bardziej na uwagę świętej inkwizycji.
Na szczęście Ludwig nie został wydalony z kolegium, opuścił je z własnej woli dwa lata temu.

Kiedy Erwin się przedstawił, postanowił że również się przedstawi.

- A co skłoniło świątynie Sigmara by wysłać inkwizycję w te strony? - rzekł Erwin.

Ludwig zamarł, a jego słuch wytężył się jeszcze bardziej wyczekując odpowiedzi.

- A takie tam, drobne sprawy. Nic czego musiałby się bać bogobojny obywatel Imperium. - odparł Inkwizytor z uśmiechem. - Więc wracacie z szerokiego świata? Co tam słychać? Interesy mniemam, że udane?
Jorgen przykuśtykał niosąc jadło i napitki. Postawił przed każdym jego zamówienie i bez słowa wrócił za ladę.
- Tak z ciekawości jeno, bo jurysdykcja nie moja - ciągnął dalej Inkwizytor - opowiedzcie o tych trupach na gościńcu.

Nagle drzwi z hukiem się otworzyły i wtargnął mokry wiatr. I rozległ się okrzyk:
- Zbrodniarze!
Zadziwiające jak szybko broń wskoczyła wszytkom w dłonie. Tylko Jorgen za kontuarem i parobek w drzwiach nie mieli broni. Parobek był blady jak ścian, ciężko powiedzieć co było powodem, to co ujrzał parobek na w stajni czy też wylot krasnoludziej flinty skierowanej na niego.

Wskazał trojkę przybyszy i wymamrotał:
- Trupy na wozie majom.

- Nie chcemy ani żadnych drapieżników a tym bardziej chorób które legną się na trupiarni. To że nie każdy był w armii i nie zna podstawowych zasad obchodzenia się ze zwłokami to nie znaczy że możesz sobie pozwolić na taką ignorancję - ciągnął spokojnym głosem Sigriz, poniekąd spodziewał się takiej reakcji parobka odkąd tylko wszedł do zajazdu.

- Tak jak szanujemy naszą pracę, nasze ziemie to dbamy o porządek w około. Wybacz że nie zaczeliśmy grzebać ich w tym deszczu gdy jesteśmy zmęczeni po całym dniu podróży - zadrwił.

- Trupy na gościncu... najpierw wypada wpomnieć że to już druga kompania którą zastaliśmy w takim stanie. Pierwszą był zacny rycerz, nasz sąsiad, którego synowi jedziemy przekazać ojcowski rynsztunek jak i smutną wieść. Drugich nieszczęśników natrafiliśmy całkiem niedaleko i wygladało to również na zasadzkę. Udało nam się postawic wóz do pionu, wrzucić nieszczęśników i uciec rzed zmrokiem i deszczem do tego właśnie miejsca. Ot cała Historia. - zwrócił się do Krausa.

- Jako że te zdarzenia mogą zagrażać bezpośrednio naszemu biznesowi czekamy na naszych ludzi którzy trochę lepiej znają się na odnajdywaniu śladów. My niestety wszystko byśmy pozacierali. Może panowie są chętni do pomocy? Cholera wie kto za tym stoi...- skończył swój wywód Sigriz.

- Obejrzyjmy nieboszczyków, Jorgen daj lampę - zadecydował inkwizytor. - Wy dwaj zostaniecie tutaj - wskazał Sirgiza i Erwina. a my dwaj przewietrzymy się - powiedział do Ludwiga. - Żelazo zostaw tutaj, nie będzie ci potrzebne - wskazał od niechcenia na jego miecz.
Gdy Jorgen przyniósł lampę, kazał podać ją Ludwigowi i gestem polecił mu iść pierwszemu.

Tymczasem krasnolud pociągnął z kufla i rzekł:
- A my tu takie tam różne robimy. Ale o szczegółach szkoda gadać, zwłaszcza jak was mogą inkwizytory na przesłuchanie wziąć.
- To przemytnicy i hochsztaplerzy - odezwał się drugi z inkwizytorów.
- To plotki - wtrącił elf - nikt nas za rękę nie złapał.
- Plotki mówiły, że ktoś złapał... tylko że go do dziś nie znaleźli.
- Borsuk go jakiś czy inny ryś pogonił, do jakiegoś wykrotu wypił i tyle - krasnolud znowu pociągnął z kufla.


Ludwig z inkwizytorem wyszli w na deszcz.
- Niektórzy mogli by pomyśleć, ze o trupach nic nie powiedzieliście bo zamiarowaliście do jakiś mrocznych rytuałów ich użyć... - zagadnął inkwizytor.

Inkwizytor z Ludwigiem wyszli i ozwał się Krasnolud.
-Rozumie.- Odpowiedział szlachcic krasnoludowi. Następnie usiadł do stołu i zaczął kończyć posiłek z Sigrizem.
-A ty człowieku wejdź lub idź do koni a nie wpuszczaj wilgoć do zajazdu.- Burknął do stajennego stojącego jeszcze w drzwiach z miną nietęgą.

Ostatnio edytowany przez Hakon (2015-06-08 08:57)

W karczmie
Inkwizytor pognał z kubka, odstawił go i rzekł:
- Krauz jest zbyt uprzejmy, żeby kazać wam spierdalać z pytaniami na drzewo. Od pytania to my tu jesteśmy. I módl się, żebyśmy nie mieli powodu zacząć pytać na poważnie.
Znowu się napił, tymczasem parobek dyskretnie, tuż przy ścianie przemknął do kuchni.
- Ale odpowiem ci, bo mi tez czasem uprzejmość się udziela. Otóż miecza nie kazał brać bo by waszemu kompanowi wadził tylko przy oględzinach ciała.

W stajni
Z stęknięciem Ludwig obrócił trupa. Inkwizytor poświecił i zaczął oglądać rany podśpiewując coś pod nosem. Sądząc po melodii utwór nie miał korzeni w sztuce sakralnej.
- Tak - w końcu powiedział, widząc brak zrozumienia dodał - Czekaliśmy na was. W zasadzie dobre duszyczki szepnęły słówko to tu to tam. I co ty na to panie Ludwiku?

Erwin słuchał z lekką irytacją rozmowy przyjaciela z drugim inkwizytorem. Wiedział, że złe i chaos wszędzie się mogą gnieździć. Rozumiał zatem obawy Imperialnych wysłanników.
Zakończył posiłek i popił kubkiem piwa.
-W jaką stronę podążacie?- Spytał inkwizytora Erwin.
-My z rana udajemy się do siebie. Macie jakieś plany co do tej okolicy, czy raczej przechodzicie tędy?- Zakończył posiłek i przesunął się bliżej ognia by było cieplej.

Zaniemówił. Liczył, ze rozmowa z inkwizytorem będzie koniecznością, a w dniu następnym tylko niemiłym wspomnieniem. Niestety się pomylił.

W drodze do karczmy milczał, kłębiły się w nim myśli i był jakby nieobecny.

W głównej izbie było przyjemnie sucho i ciepło. Kiedy zabierał broń z szynkwasu, zamienił dwa słowa z Jorgenem i poprosił o ciepły posiłek. Następnie  rzucił do Erwina, że jest znużony i położył się w części sypialnej izby. Taki opis był dość mocno przesadzony, rozrzucone w kącie sienniki stanowiły jedyne meble z wyposażenia.

Ranek nadszedł trochę zbyt szybko. Ale spać się już nie godziło, przez brudne okienko do izby wpadało mętne światło. Zza uchylonych drzwi dochodziła rozmowa, zerknięcie przez okno pozwoliło stwierdzić, że to krasnolud z elfem stoją na ganku i leją.
- … a na co ci oni? - spytał elf.
- Miejescowe som i bogate chyba. I inkwizytory chyba ich poniechali.
- A jak chcą tylko żeby doprowadzili ich do reszty kamratów?
- Zawsze wszystko na czarno widzisz. Może łoni niewinni som.
- Winni nie winni. Jak cię inkwizytory skończą badać to tobie za jedno będzie. A i nawet litościwiej pchnąć sztyletem a truchło spalić.
- Dobra, kończym bo idom czarni - rzekł krasnolud i odgłos lania ucichł.
- Powitać panów inkwizytorów - zawołał krasnolud - a nie szkoda tak zdrowia na to mycie. Lodowata woda przecie. Jajca się kurczom od tego.
- Moim jajcom nic nie będzie - warknął Krauz zakładając koszulę i kryjąc przed wzrokiem postronnych wytatuowane znaki na ramionach i piersiach. A zapewne także na plecach. - Nawet skurczone mogły by dziewkę spłoszyć.
- To i nie dziwota - ciągnął krasnolud - wszak inkwizytorzy zgrozę budzą…
- Wolę określenie szacunek - wtrącił drugi inkwizytor.
- Na to trzeba zasłużyć - mruknął elf, ale na tyle głośno że go słyszano.
- Na strach też…
- Nie wątpię, że mieliście w tym swój udział.

- O, to i panowie wstali, zaraz jajka z chlebem podam, ogarnijta się a ja zaraz przygotuje wszytko - zawołał Jorgen wchodząc do głównej izby z tacą.
Chwile później nieludy i inkwizytorze weszli do sali. Jedni i drudzy zasiedli na swoich miejscach, a karczmarz podał jedzenie. Najpierw rzecz jasna inkwizytorom.
Parę chwil potem i trójka podróżnych dostała swoje porcje.
Krauz skończył jeść, odsunął talerz i przepłukał usta piwem.
- Możecie jechać wedle woli - powiedział do Ludwiga i jego dwóch towarzyszy. - Pewnie straż drogowa zechce z wami gadać, ale to się pofatygują do was. Czekać na nich tu nie musicie. Jorgen dopilnuje pochówku.

Pierwsze blade promienie wybudziły go ze snu. Nie wstawał jeszcze, ale gardłowy ton głosu krasnala nie trudno było pomylić.
- jakby było mało nowych problemów, jeszcze tych dwóch.. - widział, że Erwin również nasłuchiwał rozmowy i był bardzo opanowany.
- Ale w sumie.. w razie potrzebny Erwin i Sigriz bardzo szybko mogą dać im kilka lekcji - uśmiechnął się do siebie
- oczywiście... jeśli zrobią jakiś głupi ruch.

Jego myśli pobiegły gdzie indziej, aż sposępniał. Takie persony jak inkwizytorzy, były nosicielami zmian, ich obecności na pewno nie należy ignorować. Przede wszystkim, Ludwig musi mieć najświeższe informacje co tu się obecnie dzieje. Jurgen nie był skory do rozmów, co znaczyło że muszą pilnie wrócić na swoje ziemie. Rozmowa z ich zarządca, powinna rozjaśnić nieco sytuację. Nienawidził sytuacji, w których czuł się zagubiony, bez informacji, którymi mógł handlować lub wpływać na innych.

- Pięść Sigmara, co tu tak naprawdę robicie? -  zamyślony zaczął jeść podstawione śniadanie

Tak, zdecydowanie sen poprawiał nastrój. Opadło zaskoczenie. Niepokój pozostał. Jednak stan ogólny był znacznie lepszy. Zbliżają się do swoich ziem, a jeśli ktokolwiek od tamtego czasu spróbował to zakwestionować, to gorzko tego pożałuje..

Po posiłku zebrał swój cały ekwipunek i zostawił szylinga Jurgenowi.
Po słowach Erwina do nieludzi, wyszli z karczmy. Słońce przyjemnie grzało.
Szli razem i bez odwracania głowy w stronę Erwina rzekł:
- będziemy szykować paliki czy może najpierw spytamy tamtych o czarnych? - uśmiechnął się

Byli gotowi do drogi.

Sigriz przez cały poranek był jakby nieobecny. Poranne obmycie pyska i jajecznica pozwoliła mu jednak wrócić do siebie. Podsłuchana rozmowa dała mu do myślenia. Zasada ograniczonego zaufania byłaby tu wskazana, zarówno w stosunku do inkwizytorów jak i elfa z krasnoludem.

Podążając potem za kompanami zwrócił się w stronę Erwina zaraz po tym jak zadał on pytanie.

-Myślę że powinniśmy jak najprędzej wrócić na nasze ziemie. Trzeba sprawdzić czy w wszystko jest po staremu.

Poprawił pas na którym zawieszony był miecz i rzekł:

-Zamierzam poczekać na naszych ludzi, sprawdzić tartak oraz młyn a potem udać się do syna naszego sąsiada donieśc mu o śmierci jego ojca. Oczywiście oddając mu jego dobytek. Najpierw jednak sprawdzmy co u naszego zarządcy... wziął głęboki oddech

-Ostatnie do czego mam chęć to przepatrywanie okolicznych lasów, wciąż mam nadzieję że nie będziemy musieli się tam pałętać, lubię regularną walkę a nie partyzantkę.... westchnął