Forum - Zjazd RPG

Erwin spojrzał na przyjaciela.
- A niby kto inny by wiedział o naszej podróży i do tego posiadał truciznę? Raczej nie zwykli zbójce Ludwigu. Ten jegomość zapłaci życiem za tą zniewagę a jego pachołki będą dyndać za jaja powieszeni.- Oznajmił szlachcic i przeklął widząc jak Kłusol zmienia kolor na blady jak trup.
- Jeśli Kłusol nie przeżyje to przysięgam, że zapewnię długie męczarnie winowajcy.- Erwin pognał konia by jak najszybciej dotrzeć do celu.

Ludwig spojrzał na Erwina z troską
- jeśli chcesz bierz ludzi i dopadnij tamtych. Ja nie na wiele się zdam tam w pościgu i walce. Może uda nam się pomóc Kłusolowi tutaj, na miejscu. Muszę tylko na szybko przejrzeć notatki po tamtym medyku. Kto wie, może uśmiechnie się do nas trochę szczęście

Ludwig
Ludwig wyciągnął złachaną księgę medyka i zaczął w niej szukać czegoś o truciznach. Szło mu wolno, bo miejscami od wilgoci litery lekko się zamazały. Ale po jakiejś godzinie udało mu się odcyfrować fragment, który z opisu pasował do tego co działo się z rannym. Miał dobre wiadomości, jeśli trucizna nie zabiła w ciągu godziny to była szansa uleczenia.

Ludwig wpadł do izby chorego. Dychał jeszcze. Musiał naciąć miejsce wprowadzenia jadu i oczyścić ranę. Porządnie oczyścić. Potem będzie zależało już od organizmu rannego, czy jest dostatecznie silny.

Erwin
Erwin z pozostałymi najemnikami puścił się w pogoń. Gdy dotarł na miejsce zasadzki nikogo tam już nie było. Tylko ślady koni i ludzi. Ślady prowadziły w kierunku drogi do Fattenbergu, potem niknęły dla niewprawnych oczu. A jedynym tropicielem w grupie był właśnie Kłusol.

Mogli poganiać konie i liczyć, że doścignął zasadzkowiczów na drodze.

Oczyszczenie rany nie stanowiło większego problemu. W trudach podróży po Imperium, niejednokrotnie trzeba było sobie radzić. Musiał jednak przyznać, że widok krwi i grzebanie w czyimś ciele nigdy nie zaliczał do czynności przyjemnych. W takich chwilach żałował, że w ramach swoich niematerialnych zdolności, nie zdążył się nauczyć czegoś co pozwoliłoby nieco ulżyć w bólu.

Zerknął jak Herman wlał rannemu do buzi nieco gorzałki. Kłusol się skrzywił, ale po chwili jego grymas zastąpił lekki uśmieszek. W tej chwili można było uznać, że cała ta przygoda była tylko w opowieściach. Tylko blade lico i pokrwawione szmaty świadczyły że jednak jest inaczej.
- czas aby odpoczął - odezwał się do pozostałych, którzy skinęli i zaczęli kolejno wychodzić z pokoju.
-Wyśpij się i bądź twardy - rzucił Ludwig do Kłusola - jesteś nam potrzebny. Nikt nie odpowiedział, więc szybko się odwrócił. Kłusol spał w najlepsze, najwyraźniej był przytomny na tyle długo, na ile mógł.

Gorzałka dopięła celu.

Pytanie wytrąciło go z myśli o stanie zdrowia Kłusola i co by było, gdyby..

- na razie zjedzmy, zobaczymy kiedy wróci reszta - tak naprawdę niewinne pytanie Hermana, było bardzo trafne. Ostatnie wydarzenia dość często wystawiały ich do roli chłopców do bicia. Gdziekolwiek się nie pojawiali, byli atakowani lub musieli uciekać. Oczywiście, pewne kontakty dawały nadzieję na przyszłych sojuszników, ale musieli też sami działać. Przypadkowe trafienie Kłusola odsłoniło jeszcze jeden problem, mieli za mało tropicieli. Poczucie że na własnych terenach jesteś atakowany i nie potrafisz zrozumieć w jaki sposób, przyniosło gęsią skórkę. Z drugiej strony, takie rozeznanie w terenie, z dużym prawdopodobieństwem oznaczało, że korzystają z pomocy kogoś z okolicy. Możliwe że w swoich szeregach opłacają jakiegoś człowieka, który mógł tu mieszkać, może i ma tu rodzinę. A wtedy nie musieliby szukać widm po jaskiniach.. W tym wypadku wygrałby intelekt, a nie umiejętności tropienia

- Herman - rzekł ściszonym głosem - ludzie na pewno paplają gdzie teraz są ataki na podróżnych. A wiesz może.. - spojrzał mu w oczy - o jakich miejscach traktu mówią najmniej? - potencjalne spokojne miejsce, oznaczało potencjalną okolicę i wsie gdzie może ukrywać się banda. W końcu nikt by nie chciał aby pościg mógł odnaleźć daną kryjówkę. Cała banda mogła być złożona z najemników z zewnątrz, ale ktoś musiał z nimi na bieżąco podróżować, kto znał ten teren.
- i jeszcze jedno pytanie, czy w tych spokojnych okolicach kojarzysz jakiegoś dobrego tropiciela? Niekoniecznie obecnego w tej chwili, w końcu mógł na przykład pójść za chlebem do miasta? albo zaciągnąć się gdzieś do służby. Albo służył kiedyś, a teraz odpoczywa w sędziwym wieku

Ludwig musiał się zastanowić. Były dwa wyjścia aktualnej sytuacji - albo rozbójnicy dobrze znali okolicę i mieli dobrą kryjówkę w lasach albo na południu ich ziem, albo ich kryjówka kryła się gdzieś niedaleko Fassbergu, za liniami władz miasta. Druga opcja wydawała się możliwa, zwłaszcza że jak do tej pory nie udało im się ustalić żadnych świadków. W końcu ktoś musiał zwrócić uwagę na grupę, która przemieszcza się po okolicy.

- Hermanie, czy mamy tu jakąś mapę okolic? Chciałbym nanieść na nią wszystkie znane nam miejsca ataków - uznał, że grupa musi mieć dobrą ukrytą drogę, z której mogą korzystać przed i po ataku. Na pewno powinni uwzględnić obie opcje, albo ukrywają się na południu, albo blisko Fassbergu, jakoś muszą się przemieszczać bez zwracania na siebie uwagi. W końcu.... - nagle go olśniło - nie powinni chyba zakładać, że oni się ukrywają. Co w sytuacji jeśli przemieszczają się jako zwykli przejezdni, lub niezwykli jak gwardia? Nie mógł tego wykluczyć, w końcu świadków było brak.

Nic to - pomyślał - na początek aby robić cokolwiek trzeba przejrzeć mapę z miejscami ataków i spróbować ustalić jakoś wzór.

- a czasowo ulegało to zmianie? na przykład ataki były głównie w jednym miejscu a potem się przeniosły? może było w tle jakieś wydarzenie? - dopytywał

Po uzyskaniu odpowiedzi Ludwig zwinął rysunek i postanowił na spokojnie przejrzeć w pokoju. Liczył na to, że wydedukuje coś nowego i rozpozna jakiś wzorzec. Był też ciekaw czy w okolicach, które przejęło miasto w ogóle bywały ataki. Najważniejsze było do ustalenia gdzie mogą się ukrywać rozbójnicy: na południowych mokradłach, może schowani na ziemiach przejętych przez miastowych a może jednak las - a może w ruinach naszego dworku - zakpił w myślach

Erwin podjechał do zbrojnych i zatrzymał wierzchowca. Z grzbiety zwierzęcia rzucił do nich.
- Napadnięto mnie w drodze. Czy widzieliście kogoś?- Szlachcic przeszył wzrokiem doktorka czekając na jego reakcję.

Erwin westchnął tylko i dodał.
- I nic podejrzanego nie widzieliście?- Zapytał i spojrzał medykowi w oczy.
- Cały jest. Dziękuję za troskę, ale muszę gnać dalej.- Rzucił i już miał się odwracać gdy przypomniał sobie.
- Jeden z moich ludzi jest ranny i to zatrutą bronią. Mógłby Pan go zobaczyć?- Dodał i zaświtał mu pomysł w głowie.

- Nie wiem czy przeżyje taką podróż i tak jest w kiepskim stanie. Może jednak spróbuje Pan?- Spróbował przekonać Erwin medyka. Taka podróż z nim może się okazać przydatna. Jeśli jest w zmowie to może palnie coś a jeśli nie to uda się go przekonać do siebie.

Erwin zrozumiał, że dalsze namowy są zbędne. Doktor jakoś nie miał powołania do sprawiania ulgi w cierpieniu bliźnich. Ostatni raz obrzucił spojrzeniem lekarze ze świtą i zawrócił.

Minęły trzy dni. Kłusol powoli dochodził do siebie, choć widać było że trutka potężnie nadwyrężyła organizm. Żylasty najemnik teraz był wręcz chudy jak szkielet. Z tego co wyczytał w księdze Ludwig największe niebezpieczeństwo było zażegnane. Skoro chory ni eumarł w ciagu doby to znak, że wróci do siebie. W końcu. Tu już księga nie precyzowała kiedy.

Kolejnego dnia po południu Herman wprowadził do gabinetu jakiegoś zasmarkanego podrostka. Młody ukłonił się koślawo, ale patrzył śmiało.
- No mów, to co mnie. - Ponaglił go Herman.
- Bo ja… no… tego. Bo ja z tatkiem na… grzybym chodzilim. No i ten tego… jak chodzilim koło jaśniepanów ruder… dworku znaczy się to widzieliśmy tam paru ludzi.
Wytarł nos rękawem i kontynuował:
- Tatko rzekł, że jaśniepany pieniendze przywieźli z podróży i widać odbudowują. Ale jakeśmy podkradli się… to jest podeszli. Tyle że chyłkiem. Tośmy zobaczyli, że oni wcale nie mularze, ani nie cieśle. Czterech było przy broni i w pancerzach jak ci wasi tam - machnął ręką w stronę izby - A jeden to jakieś pergaminy przeglądał. Mapy chyba jakoweś, po mierzył coś krokami przy ścianie co to łod strony gdzie słońce zachodzi i kurwował okropnie. No i takeśmy z tatką pomyśleli, że łoni wcale nie łod jaśniepanów som. To i że trza wam rzec, że łoni tam som.

Erwin zacisnął zęby i zaczął stukać palcami.
- Co myślę?- Rzucił do Ludwiga.
- Myślę, że już dzielą nasz majątek kiedy my żyjemy jeszcze.- Wstał i uderzył dłonią w stół.
- Biorę kilku ludzi i jadę zobaczyć co się tam dzieje.- Oznajmił i wyszedł do najemników.

Erwin zamierzał zabrać ludzi i dwóch zmyślnych co po ciuchu ich podprowadzą a zarazem sprawdzą się w strzelaniu z kusz czy łuków.