Forum - Zjazd RPG

Ludwig wstrzymał konia. Chociaż instynkt nakazywał uciekać, opanował to uczucie. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu wiedział, że jest to równie niebezpiecznie, jak zostanie w tym miejscu. Poza tym nie był sam. Nie mógł zostawić towarzyszy. Nie schodził też z konia, czekał na jakąś reakcję ze strony Sigriza lub Erwina. W takich nagłych przypadkach, miał już do nich większe zaufanie, niż do siebie.

Wykorzystał tą chwilę i postanowił ukradkiem rozejrzeć się po najbliższych zakamarkach. Wiedział, że przyglądanie się teraz trupom, nie miało sensu. Nie miał ochoty do nich dołączyć. Krzaki, drzewa, wyginały swe łodygi delikatnie na wietrze. Chociaż zmierzch się dopiero zaczynał, cienie stawały się bardziej mroczne niż dotychczas. A może, to była tylko jego chora wyobraźnia.

– Skup się głupcze – pomyślał. W odpowiedzi, jego ręka silniej zacisnęła się na rękojeści miecza. Nigdy nie miał ochoty walczyć. Ale teraz, kiedy byli tak niedaleko wyznaczonego celu, szkoda by było.

Sentymenty minęły tak szybko jak się pojawiły. Tak samo, jak zmęczenie i zimno, gdy wstrzymywał konia. W takich sytuacjach potrafił przyjąć nagłe zobojętnienie. Czasami w wolnej chwili zastanawiał się, kiedy się tego wyuczył. Czy był to wynik tego, co widział w swoim życiu, czy owoc nauk, jakie pobierał w Kolegium.

Erwin zatrzymał konia przy Ludwigu kiedy usłyszał donośny i stanowczy, wręcz rozkazujący głos Sigriza. Rozejrzał się czujnie po okolicy. Drzewa naturalnie się kołysały krzaki nieruchome nie ukrywały raczej nikogo czy niczego. Wrony podchodzące do ciał stanęły i odleciały z krakaniem na widok schodzącego i przeglądającego pobojowisko Sigriza. Słońce prześwitywało przez parasol drzew dając wrażenie tańczących cieni.

Szlachcic ozwał się po młodym wojaku:
-Ślady śladami, ale te napaści kierują się w kierunku naszych włości przyjaciele. - Zaniepokojony popatrzył na dalszą część traktu.
Erwin zsiadł z konia i zaczął przyglądać się zwłokom. Czy te rany są zadane normalną bronią, czy może widać rodzaj broni, które zadały obrażenia. Może jakiś kawałek uszkodzonego oręża lub coś podobnego ujrzy.
-Sigrize. Jak z tymi śladami? Sprawdź czy są ludzkie czy może jakiś maruderów lub innego ścierwa i proponuję czym prędzej udać się ku domowi.
Erwin zbadał zwłoki ofiar, czy może kogoś pozna lub może to ktoś znaczny i wyczekiwał postanowień kompanów.

Ostatnio edytowany przez Hakon (2015-05-05 10:45)

Sigriz badał ślady, na miejscu walki wiele wyczytać nie zdołałał. Wszystko było zbyt zadeptane, ale okrążywszy miejsce zdarzenia odkrył ślady prowadzące mniej więcej na południe. Prawdopodobnie między wzgórza, zdarzały się tam kamieniste tereny więc ślad można było łatwiej zgubić, choć dobry tropiciel miałby szanse odnaleźć trop.

Erwin pochylił się nad zwłokami. Ciała nosiły ślady ran ciętych i kłutych. Najprawdopodbniej od miecza. Tylko uciekający chłopak zginał od ciśniętego ze śmiertelna precyzją toporka.
Odwrócił zwłoki, ale twarze były mu obce.

Ludwig przejrzał resztki wiezionych rzeczy. Oprócz porządnych, choć częściowo znoszonych ubrań znalazł porwaną i wdeptaną w błoto księgę. Podniósł ja i strzepnął brązową breję, ale nie wiele pomogło, przetarł dłonią. Z użytego języka wywnioskował, iż był to jakiś traktat medyczny. Szperał dalej, jedna skrzynia zawierała miazgę czegoś co kiedyś było tykwami z niekreślona teraz zawartością. Wzięte wcześniej za chwasty uschnięte rośliny leżące tu i tam, mogły być ziołami.

Słowa Erwina wytrąciły go ze skupienia. Zerknął na niego, po czym ponownie zaczął przyglądać się książce. Lub raczej temu, co z niej zostało.

- myślę, że nic specjalnego - rzekł - ale to jeszcze sprawdzę w dogodnej chwili - po czym strząsnął, ile mógł błota i schował przedmiot do podróżnej torby.

Ponownie spojrzał na Erwina.
- zapiski wskazują, że mógł być medykiem... ewentualnie farmaceutą... na to mógłby wskazywać potencjalny towar i jakość ubioru - przerwał i uśmiechnął się - jak również tym, który na takiego chce wyglądać, aby coś sprzedać. Był trudny okres, ludzie parali się różnych sposobów, aby nieco wydusić grosza z miejskiej i wiejskiej społeczności.

- przeszukiwałeś ich już Erwinie? - nie patrzył, kiedy spoglądał kim są ofiary - możliwe, że mają jakieś papiery, lub co innego.

Ludwig patrzył teraz w kierunku wozu. Był wywrócony, ale raczej nadal pozostawał na chodzie.

- nie chcę nic narzucać - przerwał na chwilę i spojrzał na Sigriza - ale może przewieziemy ciała do karczmy? Tam możemy zebrać grupę pościgową i ruszyć śladem zabójców. O wyczekiwanym ciepłym posiłku już zapomniał. Miał tylko nadzieję, że nie pozostawią tych nieszczęśliwych na drodze. Wilków w tej okolicy nie brakowało.

- W takim razie, nie traćmy czasu - ruszył w kierunku wozu, aby pomóc Sigrizowi.

Wóz okazał się z grubsza sprawny, ale musieli się zdrowo napocić by go postawić na koła. Udało się dopiero z pomocą konia. Tylko tylne koło trochę było przekrzywione. bez naprawy długo nie wytrzyma, ale jeśli obciążenie nie będzie zbyt dużo powinno dać radę. Załadowali ciała i przykryli je resztami ubłoconego brezentu ze zniszczonej budy wozu.

Większym problemem było drzewo zagradzające drogę. Tu już musieli zaprząc trzy konie by zwlec je na bok. A niestety z każdą chwilą szarówka robiła się coraz większa. I na dokładkę zaczął siąpić deszcz.

Dalsza droga dłużyła się im niemiłosiernie, wóz grzązł co kilkadziesiąt metrów, a koło chybotało się grożąc urwaniem. W końcu ujrzeli wyłaniającą się z deszczu bryłę karczmy. Zajechali na rozmiękły dziedziniec gdy przez solidne drzwi wyjrzał jakiś drągal w poplamionej kurcie.
- Dajta konie do stajni i choćta do izby Nie ma co na deszczu moknąć.

- W środku jest. Ale nie wylizie, koń mu nogę przetrącił zeszłego roku i w taki dyszcz strasznie rwie go kulas - odparł zapytany. - Zostajeta na noc? Rozkulbaczyć konie?

Drągal przeskakując kałuże pobiegł i otworzył wrota stajni.
- Jak na wozie nijakiego żarcia nie macie, to może zostać na podwórzu. Jak mata to zabierzta, bo kuny w tym roku strasznie szkudne - powiedział odbierając konie od podróżnych i przywiązując do drzwi boksów by je najpierw rozsiodłać.
Gości za dużo chyba nie było, bo na dziesięć boksów tylko trzy były zajęte. Z czego pewnie  co najmniej jeden koń należał do karczmarza.

Brnąc przez kałuże weszli na podest koło drzwi, obtupali buciory i weszli. Przywitało ich nagłe milczenie i sześć ciekawskich spojrzeń. Jorgen stał za szynkwasem, w kącie na prawo przy kominku siedziało dwóch czarno odzianych i uzbrojonych mężczyzn. Patrzyli dosyć natarczywie.
W drugim rogu siedział krasnolud i elf. Przy jednym stole. Krasnolud łypał na nich znad kufla piwa. Obok stała oparta o ścianę strzelba o dwóch lufach. Elf... był ogolony na łyso, co upodabniało jego twarz do wilka.  Pociągnął łyk z kubka i zagryzł ogórkiem. O ścianę w zasięgu reki oparty był luk i miecz.
Przy szynkwasie siedział jakiś dziadek. Odziany był jak chłop, w znoszoną kapotę i takież łapcie.

- Witam podróżnych - powiedział Jorgen - siadajcie, miejsca jest dosyć. na początek coś na rozgrzewkę? - wskazał gąsiorek. Najwyraźniej nie rozpoznał swoich sąsiadów.

Ruszył w kierunku szynkwasu. Poprawił sklejone i zwilżone włosy, zaczesując je ręką do tyłu.

- witaj Jorgenie - uśmiechnął się - ledwie znikniesz na kilka miesięcy i sąsiad cię już nie pozna..

Mówił głośno. Nie było istotne kto go słyszy. A z pewnością, słyszał go każdy.

- gdzież już nogę przekręciłeś? - ton był żartobliwy.

Lubił tego człowieka. Chociaż mógł się wydawać gburowaty, było to tylko pierwsze wrażenie. W przeszłości, kiedy razem z Erwinem i Sigrizem rozpoczynali biznes, Ludwig lubił podjeżdżać do zajazdu sąsiada. Wychodził z założenia, że z osobami z sąsiedztwa należy na ile się da, żyć w zgodzie. I chociaż początkowo, Jorgen był nieufny i traktował go jako rywala, pewne zrządzenia losu wpłynęły na poprawę tych sąsiedzkich stosunków.

Ludwig lubił słuchać tego, co ludzie mówią i co się wokół dzieje. W rozmowach z Jorgenem, również dzielił się informacjami i ewentualnymi poradami. Co ciekawe, większość dowcipów, które sobie opowiadali znali obaj. Najwyraźniej przyjezdni lubili się nimi chwalić w każdym zajeździe. Z innymi podsłuchanymi informacjami, bywało już różnie. Ludzie potrafili wygadywać bardzo ciekawe rzeczy, zwłaszcza jak byli jeszcze zdrowo podpici.

Poza tym wśród przejezdnych, można był spotkać różnej maści persony. Był przypadek, kiedy w zajeździe Jorgena, pojawił się jakiś stary dziwak z przybocznym niziołkiem. Karczmarz poznał tylko imię kurdupla, niejakiego Vido. Ludwig bardzo żałował, że nie spotkała go przyjemność, aby z tym starcem porozmawiać. Z pewnością musiał to być znany w Altdorfie, Zavant Konniger.

-Ludwig mam nadzieję wspomni o tym Jorgenowi.- Odpowiedział Erwin Sigrizowi beznamiętnie. Zawsze tak mówił kiedy był skupiony na czymś.
-Popatrz na Tych podróżnych. Nie wydaje mi się żeby tu przybyli w dobrej sprawie.- Nachylił się do Sigriza i szepnął w te słowa.
-Trzeba się popytać czy ktoś nie oczekiwał tych nieszczęśników.- Powiedział już wyprostowany na krześle i bacznie obserwował reakcji gości zajazdu.

Ostatnio edytowany przez Hakon (2015-05-21 11:44)

Uśmiech zniknął z jego twarzy. Spojrzał w kierunku nieznajomego, który nazwał siebie Kraus. Spojrzenie Ludwika było karcące. Wyglądał teraz niczym rodzic, który zaraz wyrazi reprymendę dziecku.

- skoro to strażnicy dróg, to dobrze! - pomyślał - tylko co miało znaczyć zachowanie Jorgena?

Nie spoglądał i nie myślał teraz o kompanach. Wiedział, że w razie potrzeby zareagują szybko. Szybciej, niż się może wydawać tym nieznajomym.

- spokój duszyczek? - jakby wypadł z transu - czy ma to związek z napadami w okolicy? Mieliśmy przykrą okazję, napotkać pobojowisko na trakcie. Trzy osoby nie żyją.